Դու իմ վերջի՜նը` թյուրիմացաբար,

Եվ իմ միա՜կը` ճակատագըրով…

Սիրո բովանդակ կոչականները մանկական են միշտ,

Մինչդեռ ես արդեն ապրել եմ այնքան,

Որ իմ տարիքում

Դեղձին տասն անգամ մեռած կլիներ:

Իսկ ինչպե՞ս ես դու:

Չէ՞ որ չեմ տեսել քեզ այնքա՛ն տարի,

Որքան տեսել եմ:

Եվ աչքերիս մեջ կա անլցելի մի դատարկություն,

Քանի որ չկաս

Դո՛ւ-

Իմ վերջի՜նը` թյուրիմացաբար,

Եվ իմ միա՜կը` ճակատագըրով:

Իմ շրթունքներից

Կախված է հիմա մի ամբո՜ղջ աշխարհ`

Մի գունդուկծի՛կ,

Բառերի մի պա՜րս,

Որ իր բզզոցով գլխապտույտ է հարուցում իմ մեջ:

Եթե երբևէ բառերն այդ պիտի իմ բերնից թռչեն`

Թող թռչեն սիրո՛վ,

Մի՛միայն սիրով

Եվ մի ճախրանքով աստվածաշնչյան,

Որի մեջ կա գոլ անապատային,

Ավազների սողք ու մտապատրանք:

Մի՞թե քո հեռվից`

Քո անտառների խոնավ օդի մեջ,

Անվերջ չես լսում խոսքերս չասված:

Իսկ թե լսում ես խոսքերըս չասված`

Չե՞ս զգում արդյոք մի գլխապտույտ,

Որ, թվում է ինձ, պիտի որ զգան

Սրբորեն հղի դեռահաս կանայք,

Որոնցից մեկին,

Մի՛միայն մեկին

Կարողանայի՜ մտովին ասել.

«Դո՜ւ-

____իմ վերջի՜նը` թյուրիմացաբար,

Եվ իմ միա՜կը` ճակատագրով»:

Քիչ ենք օգտըվել մենք բարությունից:

Եվ դրանից չէ՞, որ հետզհետե

Բարի եմ դառնում,

Եվ այնքա՜ն բարի,

Որ խղճում եմ ես… մենակությունն էլ:

Նա էլ է տանջվել ու հոգնել: Մեղք է:

Եվ ամեն մեկըս բացենք մեր փեղկը,

Որ նա դուրս թռչի իր փակ վանդակից,

Եվ կամ հանդիպենք գեթ այնտեղ… այնտեղ,

Ուր հանդիպում են այգն ու գիշերը:

Իսկ հանդիպո՞ւմ են նրանք երբևէ,-

Ես ի՜նչ իմանամ: Գուցե գիտես դո՞ւ,

Դո՛ւ-

____իմ վերջի՜նը` թյուրիմացաբար,

Եվ իմ միա՜կը` ճակատագըրով:

Ու ձյուն է գալիս,

Ինչ-որ ջե՜րմ մի ձյուն.

Հյուսիսն է հղում հարավին ողջույն:

Եվ ձյան մեջ ինչ-որ բուրմունք կա գարնան,

Հեռավո՜ր մի բան,

Մի հիշողությո՛ւն,

Որի բարությամբ հոգեբուժական

Չեն մեռնում, ճիշտ է, բայց և չեն ապրում,

Ինչպես չի մեռնում, բայց և չի ապրում

Սե՛րըս-

____վերջի՜նըս` թյուրիմացաբար,

Բայց և միա՜կըս` ճակատագըրով:

Արի՛ ինքներըս մեզնից բարձրանանք`

Թույլ տանք արարքներ ինքնաժխտումի,

Փոխադարձաբար իրար նեղացնենք

Ու վիրավորենք փոխադարձաբար,

Որ…կարոտն ինքը հաշտվի իրեն հետ,

Ու տառապանքը ինքն իրեն ների,

Ես էլ հավատամ, որ դու չես եղել

Ո՛չ իմ միակը` ճակատագըրո՜վ,

Ո՛չ իմ վերջինը` թյուրիմացաբա՜ր…

Պարույր Սևակ