Հաջորդ օրը Գարիկի դստեր ծննդյան օրն էր:Նա ուզում էր Մերիին տեսնել,կարոտել էր արդեն նրան,բայց չէր կարող, քանի որ հյուրեր ուներ ու տանը պետք է մնար:Նա նյարդային էր,անտրամադիր, անտարբեր ու սառը բոլորի հետ:

 -Ի՞նչ է եղել,Գարիկ,-տեսնելով նրան այդ վիճակում հարցրեց կինը`Աննան:

 -Ոչ մի բան,-զայրացավ Գարիկը,-բոլորդ նույն բանն եք հարցնում,ոչինչ չի եղել:

 -Ուրեմն ինչու՞ ես անտրամադիր,վերջապես աղջկադ ծննդյան օրն է,գոնե դրա համար ուրախ լինեիր:Ինչպե՞ս կզգաիր քեզ,եթե քեզ ուրիշները այնպես ընդունեին,ինչպես դու ես քո հյուրերին ընդունում:

 -Ինչպե՞ս եմ ընդունում,ինչեր ե՞ս խոսում:

 -Ինքդ էլ ասացիր,որ բոլորն էլ նույն կարծիքին են,բոլորն էլ տեսնում են,թե ինչ դեմք ես ընդունել:

 -Վերջացրու,ոչ մի դեմք էլ չեմ ընդունել,ամեն ինչ կարգին է:

 -Գարիկ չես գալիս այս կողմ,արի մի  բաժակ բան խմենք իրար հետ,-սեղանի մյուս ծայրից ձայն տվեց նրա ընկերներից մեկը ու ընդհատեց ամուսինների վեճը:

 -Գալիս եմ,-պատասխանեց Գարիկը,վերցրեց սեղանից իր գավաթը ու միացավ նրանց:Մի երկու  գավաթ նրանց հետ խմելուց հետո Գարիկը դուրս եկավ տանից,հանեց գրպանից հեռախոսը ու արագ-արագ հավաքեց Մերիի հեռախոսահամարը,սակայն զբաղված էր ցույց տալիս:

 -Ու՞մ հետ է խոսում,-ինքն իրեն մրթմրթում էր Գարիկը ու շարունակում կրկին զանգել:Վերջապես Մերին պատասխանեց նրա զանգին:

 -Ալո:

 -Ու՞մ հետ էիր խոսում,-միանգամից հարցրեց Գարիկը:

 -Խորթ եղբորս,երկու օրից գալու է ինձ տեսնելու,այնքան ուրախ եմ:

 Գարիկը, ճիշտ է,սկզբում խանդեց,բայց հետո հավատաց նրա ասածներին:

 -Լա՞վ ես,-հարցրեց նա:

 -Այո,դու՞:

 -Ես էլ,քեզ շատ եմ կարոտել,ուզում եմ տեսնել,բայց զբաղված եմ,մարդ կա տանը`չեմ կարող թողնել,գալ:

 -Ոչինչ ջան,քո գործերին եղիր,ես կարևոր չեմ:

 -Ինչու՞ ես այդպես ասում,Մերի:

 -Ճիշտ եմ ասում,պետք չի,որ իմ պատճառով կտրվես գործերիցդ,անկեղծ ու առանց որևէ հետին մտքի եմ ասում,Գա́ր:

  Այդ պահին Գարիկը լսեց,որ կինն իրեն է կանչում.

 -Գարի ̃կ :

 -Լավ Մերի ջան,հիմա էլ հարմար չի,վաղը կհանդիպենք`այսօր արդեն ուշ է,էլ դժվար հասցնեմ,-Գարիկը շտապ հրաժեշտ տվեց Մերիին,որպեսզի կինը չնկատի,-հրեշտա ́կս, դե առայժմ:

 -Առայժմ,-պատասխանեց Մերին:

 Գարիկը անմիջապես անջատեց հեռախոսը,կրկին դրեց գրպանը ու քայլեց կնոջն ընդառաջ:

 -Գա ́ր,ու՞ր էիր գնացել:

 -Այստեղ էի,ոչ մի տեղ:

 -Ի՞նչ էիր անում այստեղ:

 -Դուրս եկա մաքուր օդ` ծխելու:

 -Դե գնանք,մեր հյուրերն արդեն պատրաստվում են գնալ,սիրելիս:

 -Ինչու՞ այսքան շուտ:

 -Դե չգիտեմ,քեզ այնպես պահեցիր,որ մտածեցին երևի գնալու ժամանակն է:

 -Էլի կրկնե՞մ,ես ինձ ոչ մի ձև էլ չեմ պահել,ես շատ ուրախ եմ ու…,-նա դադար տվեց,ապա շարունակեց,-արի ́,արի ́ տեսնեմ այդ ու՞ր են գնում այսքան շուտ:

 Նրանք գնացին տուն,բայց հյուրերին չկարողացան համոզել,որ երկար մնան և երեկույթն ավարտվեց:

 -Դե հիմա բացատրիր հասկանամ,թե ինչ է կատարվում հետդ,-ասաց Գարիկի կինը,երբ արդեն պառկել էին քնելու:

 -Ան,իսկապես ոչինչ չի եղել,պարզապես դուք եք այդպես մտածում,ձեզ է թվացել թե ինչ-որ բան է եղել,ամեն ինչ կարգին է սիրելիս,-Գարիկը համբուրեց կնոջը,-շատ հոգնած եմ,աչքերս փակվում են,քնենք` առավոտյան աշխատանքի եմ:

 -Լավ,-պատասխանեց Աննան:

 -Բարի գիշեր քաղցրս:

 -Բարի գիշեր:

 Աննան հավատում էր ամուսնուն:Գարիկը այսքան ժամանակ նրան ոչ մի առիթ չեր տվել խանդելու և նա գիտեր,որ ամուսինն իրեն շատ է սիրում:Նա մտածում էր,որ պարզապես հոգնած է Գարիկը և երևի դա է նրա անտարբերության ու վատ տրամադրության պատճառը:

 Հաջորդ օրը աշխատանքի ավարտից հետո Գարիկը անմիջապես շտապեց Մերիի մոտ:Այդ օրն էլ էր Մերին անկողնում պառկած:

 -Էլի լավ չե՞ս զգում քեզ հրեշտակս:

 -Մերին գլուխը տարուբերեց` ցույց տալով բացասական նշան:

 -Էլի ջերմությունդ բարձր է՞,-Գարիկը ձեռքը հպեց նրա ճակատին,ստուգելու համար բա՞րձր է արդյոք նրա ջերմությունը և  զգաց,որ Մերին այրվում է ջերմությունից:

 -Գար չեմ ուզում,որ էլ հանդիպենք:

 -Ինչու՞,-հանկարծակիի եկած,հարցրեց Գարիկը:

 -Որովհետև օր-օրի ավելի եմ կապնվում քեզ:

 -Իսկ դա վա՞տ է:

 -Վախենում եմ կրկին սիրելուց,արդեն շատ եմ տառապել,չեմ ուզում,որ զգացմունքներ ծնվեն իմ մեջ,արի վերջ դնենք մեր հանդիպումներին:

 -Սերը միշտ չէ,որ տառապանք է պատճառում,ես չեմ ուզում,որ մեր հանդիպումները ավարտվեն:

 Գարիկը մտածեց,որ Մերին ճիշտ էր ասում,նրանք չէին կարող երկար շարունակել այդ հանդիպումները:Նա ընտանիք ուներ և չէր պատրաստվում լքել իր ընտանիքը,բայց նաև չէր ուզում Մերիին զուր հույսերով ցավ պատճառել,խաբել:Միևնույն ժամանակ նա չէր էլ ուզում կորցնել Մերիին.

 -Մերի ինձ հաճելի է քեզ հետ շփվելը,չեմ ուզում քեզ կորցնել,ուղեղումս ամեն վայրկյան դու ես,առանց քեզ ամեն մի վայրկյանը դար է թվում,քեզանից հեռու քիչ է մնում կարոտից մեռնեմ:Երկուսս էլ չենք ուզում դա,չենք ուզում չէ՞ դա,ճիշտ ե՞մ,թե ոչ:Երկուսիս էլ հաճելի է միմյանց հետ շփվելը:

 -Ճիշտ ես Գարիկ,բայց պիտի հրաժեշտ տանք միմյանց:

 -Չէ ́,Էլ մի շարունակի,ես չեմ ուզում,որ հրաժեշտ տանք` ես քեզ հետ շփվելու կարիք եմ զգում,ուզում եմ ամեն րոպե տեսնել քեզ,հավատա ինձ խնդրու̃մ եմ:

 -Ոչինչ,քիչ մնաց:

 -Ի՞նչ,ի՞նչը քիչ մնաց,-զարմացած հարցրեց Գարիկը:

 -Ոչինչ,-պատասխանեց Մերին ու փորձեց թեման փոխել,-այսօր էլ սուրճ կդնե՞ս:

 -Մեր,ի՞նչ ի նկատի ունեիր:

 -Անցած լինի Գար:

 -Ասա,խնդրում եմ:

 -Բայց մի տխրիր ու հասկացիր ինձ,լա՞վ:

 -Ես չգիտեմ ինչ ի նկատի ունես,բայց արդեն չեմ համբերում,դե ասա ́ խնդրում եմ:

-Երեք օրից գնում եմ:

 -Ի՞նչ:

 -Հիշու՞մ ես,երեկ ասացի,որ խորթ եղբայրս էր զանգել:

 -Հիշում եմ,-պատասխանեց Գարիկը,-բայց դա ի՞նչ կապ ունի:

 -Միասին ենք գնում:

 -Ասա ́,որ կատակ ես անում,-Գարիկը չեր ուզում հավատալ նրա ասածներին:

 -Չէ ջան,կատակ չեմ անում,լուրջ եմ ասում չորեքշաբթի գնում ենք:

 -Այդպիսի սխալ չանես,խնդրում եմ,-Գարիկին շատ տխրեցրեց ու անակնկալի բերեց այդ լուրը,նա այդ պահին զգաց,թե ինչքան է կապնվել Մերիին,ինչքան հեռուն են տարել իրենց այդ շփումները և նրան կորցնելու վախը ստիպեց զգալ,թե ինչ արժեք ունի Մերին իր համար:

 -Ուրիշ տարբերակ չունեմ,արդեն որոշված է,կարծում եմ ճիշտը դա է:

 -Ո ́չ,դա ճիշտ չէ Մերի,մի ́ արա այդպիսի բան խնդրում եմ,չեմ ուզում բաժանվել քեզանից:

 -Պիտի համակերպվես ու հասկանաս ինձ,ես միշտ քեզ հետ կլինեմ հոգով,միշտ կհիշեմ́ քեզ իմ "փրկիչ”,-ժպտաց Մերին:

 -Ես իրավունք չունեմ քեզ ետ պահել,բայց չեմ էլ ուզում թողնել,որ հեռանաս,չեմ ուզում մտածել այն մասին,որ կարող եմ կորցնել քեզ:

 -Գար,ես թա՞նկ եմ քեզ համար,-հանկարծ հարցրեց Մերին:

 -Իհարկե շատ թանկ ես հրեշտակս:

 -Ի՞նչ ես զգում իմ հանդեպ:

 Գարիկը մտածմունքների մեջ ընկավ,իսկապես նա ինչ-որ բան զգում էր Մերիի հանդեպ և այդ զգացածը կարծես թե սեր էր,սակայն նա չգիտեր ինչ պատասխանել Մերիի հարցին:

 -Իսկ դու ի՞նչ ես զգում իմ հանդեպ,-փորձելով խույս տալ հարցից,Գարիկը նույն հարցը ուղղեց Մերիին:

 -Կարևոր չէ,թե ինչ եմ ես զգում,բայց եթե չես ուզում կարող ես չպատասխանել:

 Գարիկը նայեց նրան.

 -Դու ինձ դուր ես գալիս,այո ́,քո հանդեպ ես ջերմ զգացմունքներ ունեմ,-չնայած նա վախենում էր խոստովանել,որ սիրում է,բայց փորձեց ինչ-որ ձևով տալ հարցի պատասխանը:

 -Կընդունե՞ս ինձ քո սիրտ,քո ընտանիք,ողջ կյանքդ կսիրե՞ս ինձ,պատասխանիր անկեղծ,խնդրում եմ,ասաց Մերին:

 Գարիկը արդեն ավելի անելանելի իրավիճակում հայտնվեց և Մերիի հարցրին պատասխանելը նրա համար դարձավ էլ ավելի դժվար:

 <<Ի՞նչ պատասխանեմ նրան,ինչպե՞ս կարող եմ նման բան անել,իսկ Աննան ու աղջի՞կս>>,-մտածում էր Գարիկը:

 Մերին շարունակում էր իր հարցերը և ասես դիտավորյալ կրկնեց իր հարցը.

 -Կամուսնանա՞ս ինձ հետ,ինձ քո կինը կդարձնե՞ս,կընդունե՞ս ինձ քո օջախ,դե պատասխանի ́ր Գար:

 Մերին տեսնում էր,թե ինչպես էր Գարիկը ճնշվում իր հարցերից,նա առանց Գարիկի պատասխանի էլ հասկանում էր,որ Գարիկը նման քայլի չի գնա,չնայած չգիտեր էլ նրա ընտանիքի մասին:

 -Ես դատապարտված եմ ընդմիշտ,ինքդ էլ դա լավ հասկանում ես,-Մերին մի պահ դադար տվեց,ապա շարունակեց,-ջան անկեղծ եմ ասում,դու շատ լավ մարդ ես,դու ավելի լավին ես արժանի,մի օր ավելի լավ մեկին կգտնես,վստահ եմ:

 -Էլ մի ́ շարունակիր,ոչինչ մի ́ ասա խնդրում եմ,-Գարիկը մի կերպ էր զսպում իրեն,արցունքները խեղդում էին կոկորդը,-ինձ ուրիշը պետք չի,ինձ դու ես պետք,ինձ քեզ հետ է լավ,և վերջապես ես քեզ եմ սիրում:Նա էլ չկարողացավ իր ներսում պահել իր սերը Մերիի հանդեպ և խոստովանեց նրան,որ սիրում է:

 -Պետք չի ջան,մեկ է արդեն որոշված է,տոմսերն էլ արդեն պատվիրված են:

 -Մնա խնդրում եմ,ես միշտ խողքիդ կլինեմ,միշտ կսիրեմ քեզ,կոգնեմ,որ մոռանաս այդ ամենը,ամեն ինչ կանեմ քեզ երջանկացնելու համար,որ դու էլ չտխրես ու միշտ ժպտաս:

 -Ես հիվանդ եմ ջան,չգիտեմ ինչ է լինելու հետս,ավելի լավ է մոռացիր ինձ,ես անհաջող մարդ եմ,մոռացի ́ր ու թող մնամ միայն հուշերումդ:

 -Ի՞նչ ես զգում իմ հանդեպ,-հարցրեց Գարիկը:

 -Դա արդեն էական չի,Գար ինձ ճիշտ հասկացիր,իմ միակ ելքը այստեղից գնալն է:Իսկ հիմա խնդրում եմ,գնա ́,ինձ մենակ թող,ուզում եմ մենակ մնալ,ինձ սխալ չհասկանաս լա՞վ:

 -Կգնամ,բայց վաղը կրկին կգամ:

 -Հենց այսօրվանից էլ արի բաժանվենք,հենց հիմա էլ հրաժեշտ տանք իրար,իմաստ չկա էլ հանդիպելու,կարծում եմ հասկացանք միմյանց:

 -Գոնե այս երկու օրը թույլ տուր տեսնել քեզ,թող կողքիդ լինեմ,զգամ քո ներկայությունը:

 -Ինչպես կուզես,չնայած ավելի լավ կլինի,որ հենց այս օրով էլ ավարտեինք մեր հանդիպումները:

 -Միևնույն է,վաղը գալու եմ,ուզես,թե չուզես:

 Մերին ժպտաց.

 -Մի մտածիր,թե ես չեմ ուզում,ինձ համար էլ շատ դժվար է,ուղղակի,միակ տարբերակը դա է:

Հաջորդ օրը Գարիկը կրկին այցելեց  Մերիին:Այդ օրն էլ անցկացրեցին սովորականի նման:

  Չորեքշաբթի էր:Մերին պիտի մեկներ այդ օրը:Գարիկը վաղ առավոտյան շտապեց նրան հրաժեշտ տալու:

 Հնչեց դռան զանգը:Մերին բացեց դուռը:

 -Բաչի լույս,-տխուր տոնով միանգամից ասաց Գարիկը:

 -Բարև,-նույնքան տխուր պատասխանեց Մերին ու մի կողմ քաշվեց`ճանապարհ տալով Գարիկին,որպեսզի նա ներս մտնի:

 -Մենակ ե՞ս,-հարցրեց Գարիկը:

 -Այո:

 -Իսկ ընկերուհի՞դ:

 -Արդեն գնացել է դասի:

 -Եղբայրդ ե՞րբ է գալու:

 -Երեկ էր եկել,քո գնալուց հետո:

 -Ո՞ր ժամին եք գնում:

 -Չեմ գնում:

 -Ի՞նչ,-զարմացավ Գարիկը`ուրախանալով այդ լուրից,-ինչպե՞ս թե չես գնում,նա կարծես թե ուրախությունից գլուխը կորցել էր,-այսինքն ճիշտ ես անում,վերջապես հասկացար,որ սխալ էր այդ որոշումը,կտեսնես ամեն ինչ լավ կլինի,այստեղ նոր կյանք կսկսես ու կամաց-կամաց…

 -Ինձ մեկ ամիս է մնում ապրելու,-ընդհատեց նրան Մերին:

 Գարիկի խոսքը բերանում կիսատ մնաց,նա միանգամից լռեց ու քարացած նայում էր Մերիի աչքերի մեջ` կարծես չհավատալով լսածին:

 -Այո Գարիկ,բժիշկները մեկ ամիս ժամանակ են տվել ինձ,ու խնդրում եմ ոչինչ չասես,ոչ մի հարց չտաս,ուղղակի շատ եմ խնդրում:

 -Մերի ինչե՞ր ես խոսում,ի՞նչ է կատակ ե՞ս անում,դու հասկանում ե՞ս ինչ ես ասում,ի՞նչ մեկ ամիս,ո՞վ է քազ նման բան ասել,ի՞նչ բժիշկ Մերի:

 -Կարևոր չի թե ով է ասել,կարևորն այն է,որ դա փաստ է ու պիտի համակերպվեմ դրա հետ,քանի որ դա է ճակատագիրս,իսկ դու պիտի ընդունես իրականությունը և զուր հույսեր չկապես ինձ հետ:

 Գարիկը չէր ուզում հավատալ լսածին.

 <<Իսկ եթե այդ ամենը հնարում է նա,որպեսզի վերջ դնի մեր հարաբերություններին:Բայց չեմ կարծում,որ նման կերպ կվարվեր ինձ հետ,ի՞նչ է կատարվում,ինչու՞ հենց ես ընկա այս սարդոտայնում>>,-մտածում էր Գարիկը:

 Հաջորդ առավոտյան,երբ Գարիկը կրկին գնաց Մերիենց տուն,նրա ընկերուհին հայտնեց,որ Մերին իրեն լուսադեմին վատ է զգացել և շտապ օգնությունով նրան տեղափոխել են հիվանդանոց:Գարիկը միանգամից,առանց որևէ վայրկյան կորցնելու,շտապեց հիվանդանոց Մերիին տեսության:Գարիկը անաղմուկ մտավ Մերիի հիվանդասենյակ:Մերին պառկած էր կծկված ինչպես երեխան մոր արգանդում,նա բարձրացրեց հայացքը,նայեց դռան կողմը,տեսավ Գարիկին ու սառած հայացքով հարցրեց:

 -Ինչպե՞ս ներս մտար:

 -Այսի՞նքն,-զարմացավ Գարիկը:

 -Որ ներս մտար դռան մոտ ցուլ չկա՞ր:

 -Ի՞նչ ցուլ Մերի:

 -Դե այն կատաղած ցուլը,որ քիչ առաջ հետևիցս էր ընկել,հազիվ հասցրեցի ինձ այստեղ գցեցի:

 Գարիկը հասկացավ,որ Մերին տեսիլքներ ունի,նա շփոթվել էր դրանից ու չգիտեր,թե ինչ պատասխաներ:Նա դանդաղ քայլերով մոտեցավ Մերիի մահճակալին ու նստեց նրա կողքին:Մի պահ երկուսն էլ լուռ նայում էին միմյանց:

 -Ինչպե՞ս ես,-հարցրեց Գարիկը:

 -Ուզում եմ դուրս գալ այստեղից,դու կոգնե՞ս ինձ,-ասաց Մերին:

 -Դու անպայման դուրս կգաս այստեղից,կտեսնես ամեն ինչ լավ կլինի,բայց նախ պիտի մնաս այստեղ ինչքան հարկավոր է,որպեսզի բուժվես:

 -Ի՞նչ բուժվել,ես չեմ բուժվի,հասկանու՞մ ես,ինձ մեկ ամսվա կյանք է մնացել,ես մեռնելու եմ:

 -Կբուժվես Մերի,ինձանից կախված ամեն ինչ կանեմ,որպեսզի բուժվես և կաշխատեմ քո կյանքի ամեն մի ակնթարթը ուրախությամբ լցնել,պետք չի հանձնվել,կյանքը հիանալի է և այն շարունակվում է:Ես Աստծուն կաղոթեմ,որ դու շուտ լավանաս,իսկ դու խոսք տուր,որ կպայքարես,պետք է լավատեսորեն տրամադրվել:

 -ինչու՞ չես հավատում ինձ,ես քեզ լուրջ բան եմ ասում,իսկ դու ինձ անիմաստ հուսադրում ես և զուր հույսեր ես տալիս:Պետք չի հասկանու՞մ ես,-Մերին կրկին նյարդայինացավ Գարիկի մխիթարանքներից,նա լավ գիտակցում էր,որ դա լինելու բան չէ,որ իրեն քիչ ժամանակ է մնացել ապրելու և ամեն մի մխիթարական խոսք,կամ լավ կյանքի հույս նյարդայինացնում էր նրան:

 Նորից լռություն տիրեց,Գարիկը չգիտեր ինչ աներ:

 -Կներես:

 -Կներեսի կարիք չկա,ես քեզ հասկանում եմ,ուզում ես ինչ-որ ձևով օգնել ինձ,բայց զուր հույսերով մի լցրու գլուխս խնդրում եմ,ես դրանից ավելի վատ ու ողորմելի եմ զգում և դա էլ ավելի է նյարդայինացնում ինձ:

 -Կասե՞ս,թէ խոսքն ինչ հիվանդությն մասին է:

 -Իսկ ի՞նչ կարևոր է:

 -Եթե կարևոր չլիներ չէի հարցնի,ինձ քեզ վերաբերվող ամեն ինչ հետաքրքրում է և եթե չասես միևնույն է դժվար չէ իմանալը:

 -Ես թաքցնելու բան չունեմ,ինձ մոտ կրծքի չարորակ ուռուցք են հայտնաբերել` զարգացման վերջին ստադիայում:Որևէ բան անելն արդեն անօգուտ է,ուռուցքն արդեն իսկ հեռակա մետաստազներ է տվել:

 Մերին այնքան հանգիստ էր խոսում,ասես ինչ-որ սովորական դեպք պատմելիս լիներ ու ասես դա իր հետ ընդհանրապես կապ չուներ:Գարիկը անզորությունից քարացել էր ու Մերիի անտարբերությունը էլ ավելի էր վախեցնում նրան:

Մի քանի օր անց Մերիին դուրս գրեցին,քանի որ նրան հիվանդանոցում պահելն անօգուտ էր:Գարիկը շարունակում էր այցելել նրան:Նա չէր կարողանում հաշտվել այն մտքի հետ,որ մի ամիս հետո կարող է հավերժ հրաժեշտ տալ Մերիին:

 -Կպատմե՞ս ծնողներիդ մասին,-հերթական հանդիպումներից մեկի ժամանակ,հարցրեց Գարիկը:

 -Ինչի՞դ են պետք ծնողներս,ի՞նչ է քեզ հետաքրքրում նրանցից:

 -Ինձ պետք չեն,այլ քեզ:Հիմա նրանք մի վայրկյան անգամ չպիտի բացակայեին կողքիցդ,այնինչ այսքան ժամանակ չեմ տեսել,որ գոնե թեկուզ մեկ անգամ հետաքրքրվեն քեզանով,ուզում եմ հասկանալ,թե ինչն է նրանց այսքան անտարբերության պատճառը:

 -Նրանք իմ իսկական ծնողները չեն:

 -Փաստորեն նրանք քեզ որդեգրել են,բայց ինչպե՞ս ես հայտնվել նրանց մոտ,որտե՞ղ են իսկական ծնողներդ:

 -Նրանց մասին ոչինչ չգիտեմ,իսկ խորթ ծնողներս ինձ որդեգրել են այն պատճառով,որ աղջիկ չեն ունեցել,միայն երկու տղա են ունեցել:Մինչ այդ ես մանկատանն եմ ապրել ու մեծացել:

 -Իսկ ինչու՞ են հիմա խորթ ծնողներդ այդքան անտարբեր քո նկատմամբ:

 -Չգիտեմ:

 -Իսկ գիտե՞ն քո հիվանդության մասին:

 -Այո,այսօր զանգել էին:

 -Ե՞վ:

 -Եվ ասում էին,որ վաղը կգան իմ ետևից:

 -Ինչու՞:

 -Որ ինձ տանեն:

 -Ու՞ր:

 -Տուն,-պատասխանեց Մերին ու գլուխը կախեց,թաքցնելու համար արցունքները:

 Գարիկը մոտեցավ նրան:Նա Մերիի գլուխը ափերի մեջ առավ,բարցրացրեց վեր:Մերիի արցունքներից փայլող աչքերը նայում էին ուղիղ Գարիկի աչքերի մեջ:Գարիկը գլուխը մոտեցրեց Մերիի դեմքին և շատ մեղմ ու զգույշ համբուրեց նրա նուրբ շուրթերը,ապա գրկեց նրա պարանոցը ու սկսեց թաքուն արտասվել,որպեսզի Մերին չնկատի` չնայած անհնար էր թաքցնել այն հուզմունքն ու ցավը,որ զգում էր նա իր ներսում:

 Ուշ երեկո էր,երբ Գարիկը հրաժեշտ տվեց Մերիին և դուրս եկավ նրանց բնակարանից:Ինչ-որ աննկարագրելի խռովք էր պատել նրա հոգում,ասես խեխդվում էր անկարողությունից,ասես շունչը կտրվում էր Մերիից հեռու:Սրտում մի տեսակ տարօրինակ զգացողություն կար,չեր ուզում հեռանալ Մերիենց բակից,չեր ուզում վերադառնալ իրենց տուն,քանի որ գիտեր բացատրություններ պիտի տար կնոջը,իսկ նա դրա տրամադրությունը չուներ:Այդ պահին Գարիկը միայն միայնության էր ձգտում:Նա նստեց մեքենան և իր կամքից անկախ,ինքնաբերաբար ճանապարհ ընկավ դեպի իր սիրելի վայրը:Չգիտես ինչու այդ օրը կամուրջը նրան ավելի մռայլ թվաց:Գարիկը նստել էր նստարանի այն հատվածում,որտեղ իրենց առաջին հանդիպման ժամանակ նստել էր Մերին` այդպիսով նա ասես ավելի մոտ էր գտնվում Մերիին:Նա մտքերով ընկած ծխում էր ծխախոտը ծխախոտի ետևից:Գարիկի աչքի առջևով անցնում էր իրենց առաջին հանդիպման ամեն մի պահը:Նա Մերիից հեռու էր,բայց Մերին իր մեջ էր` իր սրտում,իր ուղեղում,իր շուրթերին…

 Գարիկը բավականին ուշ տուն գնաց,որպեսզի կինը քնած լիներ և ավելորդ վեճ չառաջանար:Տուն հասնելով` նա մի տեսակ ծանր հոգով պառկեց քնելու:

 Վաղ առավոտյան Գարիկը դեռ քնած էր,երբ բջջային հեռախոսին անսպասելի զանգ եկավ:Նա միանգամից վեր թռավ տեղից,Աննան նույնպես արթնացավ զանգի ձայնից:Գարիկը վերցրեց հեռախոսը,նայեց էկրանին` անծանոթ համար էր,վախեցած նայեց ժամացույցին,տեսավ,որ դեռ շատ վաղ է,կասկածելով ու վարանելով սեղմեց հեռախոսի միացնելու կոճակը ու դրեց ականջին:

 -Ալո,Գարի՞կ,-լսափողի մյուս կողմից լսվեց մի աղջկա խուճապահար,լացակումաց ձայն:

 -Այո ̃,լսում եմ,ո՞վ է խոսում:

 -Մերիի ընկերուհին է,խնդրում եմ,արագ մեր տուն կգա՞ս:

 -Ի՞նչ է եղել,-վախեցած ու զարմացած հարցրեց Գարիկը:

 -Շուտ արի ́,խնդրում եմ,շու́տ,-ասաց ընկերուհին ու անջատեց հեռախոսը:

 -Ի՞նչ է եղել,ո՞վ էր,-քնաթաթախ հարցրեց Գարիկի կինը:

 -Չգիտեմ,գործի տեղից էին զանգել,ասում էին,որ շուտ այնտեղ գնամ,-խաբեց Գարիկը ու արագ-արագ սկսեց հագնվել:

 -Այսքան վա՞ղ,ի՞նչ է,հրդե՞հ է:

 -Դե հիմա չգիտեմ,կարող է ինչ-որ բան է եղել,գնամ տեղում կիմանամ:

 Գարիկը մտածում էր,որ հարկավոր է այդ պահին տնից արագ դուրս գալ,իսկ բացատրություն կհասցներ օրվա ընթացքում հորինել,հիմա պետք էր արագ հասնել Մերիենց տուն:Նա մտածում էր,որ Մերիի վիճակը կտրուկ վատացել է և ընկերուհին խուճապահար առաջին հերթին հենց իրեն է զանգել:Գարիկը ինքն էլ չհասկացավ,թե ինչպես դուրս եկավ տնից,մեքենան հանեց ավտոտնակից ու ինչպես հասավ Մերիենց շենք:Միայն Մերիենց դռան առջև հասնելով ուշքի եկավ և հասկացավ,որ արդեն տեղ է հասել:Նա դուռը չթակեց էլ,անմիջապես բացելով ներս մտավ:Առաջինը,որ տեսավ գարիկը,Մերիի ընկերուհին էր միջանցքի մի անկյունում գորգին կուչ եկած նստած` ամբողջովին արցունքների մեջ:Նրա աչքերը կարմրած էին,նա բարձր ձայնով լաց էր լինում:Գարիկը հասկացավ,որ վատ բան է պատահել ու անմիջապես քայլեց դեպի Մերիի սենյակ:

 -Գարիկ,պետք չի ́,-նրա ետևից լացակումած ձայն տվեց Մերիի ընկերուհին` ցանկանալով ետ պահել Գարիկին այդ տեսարանից:Բայց Գարիկը հենց այդ պահին բացեց սենյակի դուռը:Նա իր տեսածին չհավատալով մի քայլ առաջ գնաց,ասես ուզում էր հասկանալ արդյո՞ք դա իրականություն էր:Գարիկը տեսավ Մերիին,որը ինքնասպան էր եղել` կախելով իրեն առաստաղից:Նա այդ ձևով ցանկացել էր վերջ դնել իր տանջանքներին:

 Գարիկը գրկեց Մերիի ոտքերից,ասես ցանկանալով ինչ-որ ձևով կյանքի վերադարձնել նրան:Նա չէր կարողանում զսպել իր լացը:Գարիկը գիտակցում էր,որ մի օր Մերիին կորցնելու էր,բայց ոչ այդ պահին ու ոչ այդ ձևով:

 Նա գլուխը բարձրացրեց վեր,նայեց Մերիի սառած աչքերին,որոնք կարծես իրեն էին նայում,բայց այդ անկենդան հայացքում Գարիկը չտեսավ իրեն այնքան սիրելի ջերմությունը:Մերիի հայացքը դատարկ էր ու անտարբեր…

Վերջաբանի փոխարեն

Ես հեռանում եմ,հեռանում կամաց,հեռանում,որ ոչ ոք չնկատի,

Ես հեռանում եմ ընդմիշտ,հեռանում երկինք,

Ես հեռանում եմ առանց սիրո,առանց կարոտի ու վախի…

15.04.2011.

20:12

"Հրաժեշտ”

Ա.Աղաջանյան

<<<<<< ՆԱԽՈՐԴ ՄԱՍԸ <<<<<<