Մենք արդեն տաս երրորդ` ավարտական դասարանում էինք:Դասերը նոր էին սկսվել,դեռ սեպտեմբերի հինգն էր:Ոմանք դասասենյակում նստած,ոմանք միջանցքում,սպասում էինքուշացող` կենսաբանության ուսուցչուհուն:Տասնհինգ րոպե արդեն դասերը սկսվել էին,բայց նա դեռ չկար:Ես դասասենյակում էի այդ ժամանակ,երբ իրար խառնված,այն աշակերտները,ովքեր որ միջանցքում էին,շտապում էին դասասենյակ:

    -Երեխե~ք,երեխե~ք, Պողոսյանը եկավ,սուս մնացե’ք,արա’գ նստեք տեղներդ:

    Պողոսյանը մեր դպրոցի տնօրենն էր,նա շատ խիստ մարդ էր,բոլորը վախենում էին նրանից,նույնիսկ ուսուցիչներն էին նրա ներկայությունից ազդվում:

    Մենք արագ տեղավորվում ենք,ով որտեղ հասցնում է և տնօրենը ներս է մտնում:Բոլորս ոտքի ենք կանգնում:Նա բարևում է մեզ,մենք փոխադարձ պատասխանում ենք նրա բարևին ու նա միանգամից տխուր տոնով հայտնում է:

    -Սիրելի տաս երրորդցիներ,այսօր առավոտյան ժամը ութին մոտ,մահացել է ձեր դասղեկը,մեր շատ սիրելի կենսաբանության ուսուցչուհի` տիկին Ամիրյանը:Հետո նա զննողական հայացքով աչքի անցակցրեց աշակերտներին,ապա հարցրեց:

    -Բոլորը տեղում ե՞ն: 

    -Այո,-պատասխանեցինք մենք:

    -Դե ուրեմն քանի որ ուրիշ փոխարինող ուսուցիչ չունենք,հանգիստ կնստեք դասարանում և չեք աղմկի,մինչև տեսնենք ինչ կլինի:Հետո նա հեռանում է դասասենյակից:Մի քանի րոպե լռություն էր տիրում դասասենյակում,ապա սկսվում է արդեն բանբասանքներն ու քննարկումները:Գրեթե բոլորը ուրախ էին այդ լուրի կապակցությամբ,քանի որ բոլորը ատում էին նրան:i

Չնայած ես էլ մեկ-մեկ պահեր էին լինում,որ եթե հնար լիներ կսպանեի նրան:Նրա հանդեպ այդ ատելությունը նրանից էր,որ նա շատ խիստ էր և բոլորին ցածր էր գնահատում:Ինչ խոսք լավ մասնագետ էր,հազվադեպ կհանդիպես այդպիսի մասնագետի և ափսոս էր կորցնել նման ուսուցչուհու:

    Նրա հուղարկավորության արարողությունն էր,բոլորը` աշակերտ,թե ուսուցիչ մասնակից էին արարողությանը:Տեր Հայրը աղոթում էր նրա հոգու հանգստի համար,բոլորը լուռ էին,ես նույնպես:Նայում եմ տիկին Ամիրյանին,կարծես քնած լինի և ուր որէ պիտի արթնանա:Մտքիս մեջ մտածում եմ:

    -Ինչ հետաքրքիր ու դաժան է կյանքը,նա դեռ երկու օր առաջ ողջ էր,դաս էր պատմում մեզ,հարցնում,զայրանում,որ չէինք սովորել,իսկ այսօր արդեն չկա և մի քանի րոպե հետո նրան հանձնելու ենք հողին ու ամեն մեկս անցնում ենք մեր գործերին,նորից շարունակվում է կյանքը:Հանկարծ նկատում եմ,որ մեր համադասարանցի Աննան,որը ինձ էր սիրահարված,ուշադիր նայում էր աչքերիս:Նայում եմ նրան,բայց նա հայացքը կարծես չէր ուզում ինձանից կտրել:Ես գլուխս կախում եմ նրանից հայացքս փաղցնելու համար,ինձ թվում էր հիմա բոլորը կնկատեն,թե նա ինչպես է նայում ինձ:

    Արարողությունը ավարտվում է,տիկին Ամիրյանին հողին ենք հանձնում:Բոլորս հերթով ցավակցելով նրա հարազատներին հեռանում ենք:Ամեն  մեկը ինչպես ասում էի գնում է իր գործին:Մի տեսակ տխուր էի:Մենակ մտքերի մեջ ընկած քայլում էի:Հանկարծ զգում եմ,որ ինչ-որ մեկը ետևիցս գալիս է,կարծես ինձ հետևելով:Շրջվում  տեսնում եմ Աննան է:Մի պահ կանգնում եմ,որ նա հասնի ինձ,ապա սկսում ենք արդեն միասին քայլել:Մի քանի րոպե լուռ քայլելուց հետո Աննան խախտեց տաղտկալի լռությունը:

-Տխու՞ր ես,-հարցրեց նա:

    -Ինչի՞ց վերցրիր,-պատասխանեցի ես:

    -Ուրախ էլ չես,-ասաց նա նայելով ինձ:

    -Ուրախանալու առիթ չեմ տեսնում,-պատասխանելով նրան նորից սկսեցինք լուռ քայլել:

    -Տուն ե՞ս գնում,-հարցրի ես:

    -Դե~, երևի,կամկածով պատասխանեց Աննան:

    -Այսի՞նքն:

    -Իսկ դու ու՞ր ես գնում,-հարցս անպատասխան թողնելով հարցրեց նա:

    -Իսկ ի՞նչ կապ ունի,թե ես որտեղ եմ գնում:

    -Դե լավ ինչու՞ ես զայրանում վրաս:

    -Ե՞րբ զայրացա,-փորձեցի քողարկել զայրույթս:Նա ճիշտ էր ես այնպիսի տոնով ասացի,որ ցանկացած մեկն ել կզգար դա:

    -Տուն եմ գնում,իսկ դու՞,-փորձեցի ավելի մեղմ տոնով խոսել նրա հետ:

    -Իսկ ես կուզեի,որ միասին մի տեղ գնայինք,զրուցեինք,

սակայն  մրութդ այնպես ես կախել,հետս էլ այնպես ես խոսում,որ էլ չգիտեմ ինչ եմ անելու,կամ ուր եմ գնալու:

    -Արի թողնենք մի ուրիշ անգամ լա՞վ,հիմա տրամադրություն չունեմ ոչ մի բանի տեսնու՞մ ես նույնիսկ իրար էլ չենք հասկանում հիմա:

    -Ոչինչ կհասկանանք,ես չեմ նեղանում քեզանից,-նա այնպես էր արտասանում բառերը,որ մի պահ խղճացի նրան,բայց նորից պնդեցի իմ ասածը:

    -Էլ չշարունակենք լա՞վ,ասացի ուրիշ անգամ,կարծում եմ անիմաստ կլինի նորից կրկնելը:

    -Լավ,-ճարը կտրած ասաց նա,-բայց խոստումդ կկատարես:

    -Եղավ,դե արի քեզ ճանապարհեմ գնա:Մի հիսուն մետր քայլեցինք միասին մինչև հասանք կանգառ,նրան հրաժեշտ տվեցի:

     -Դե վաղը դպրոցում կհանդիպենք,առայժմ:

     -Չես ուզում նույնիսկ համբուրե՞լ ինձ,ասաց նա:Ես գլուխս

մոտեցրի նրա գլխին,նա փորձեց համբուրել շուրթերս բայց ես շուրթերս փախցրի և առաջացրի գլուխս դեպի նրա ձախ այտի կողմը,համբուրեցի նրա այտը,իսկ նա նույնպես ստիպված համբուրեց իմ այտը:Մի խոսքով մի կերպ պրծնում եմ նրանից:Նա գեղեցիկ է,ինձ այդպես սիրում է,ոչ մեկին ուշադրություն չի դարցնում,բայց չգիտեմ,թե ինչն է ինձ նրանից վանում,ինչու չեմ կարողանում պատասխանել նրա զգացմունքներին:Աննային ճանապարհելուց հետո միանգամից գնում եմ տուն:Տուն մտնելով մայրս սկում է հարցեր տալ,թե ոնց անցավ արարողությունը:Սակայն ցանկություն չունեի խոսելու,նույնիսկ չճաշեցի,ախորժակ չունեի:Ես փակվում եմ սենյակումս վերցնում եմ դասագրքերս փորձում եմ դասերս սովորել,մի քանի տող կարդում եմ սկսում եմ ընկնել մտքերի մեջ,մեկ Աննային էմ հիշում մեկ տիկին Ամիրյանն էր գալիս աչքերիս առաջ:Հետո գրքերը մի կողմ եմ նետում,պառկում եմ մահճակալիս,որպեսզի քնեմ մի քիչ գոնե ցրվելու համար,սակայն դա էլ չի ստացվում:Առավոտյան հագնվում եմ,որպեսզի գնամ դպրոց,սակայն ճանապարհին միտքս փոխում եմ,մտածելով,որ նորից պիտի հանդիպեմ Աննային,նորից պիտի գլուխս տանի,ես էլ պիտի իզուր տեղը նեղացնեմ նրան,տրամադրություն էլ չունեմ էլի:Որոշում եմ գնալ մոտակա դպրոցիկողքինգտնվող այգին:Ինձ համար քայլելով մինչև հասնում եմ այգին ժամը տասն է դառնում:Հանկարծ հեռախոսս սկսում է զանգել:Ձեռքս տանում եմ հանում եմ այն գրպանիցս և էկրանի վրա տեսնում եմ Աննայի հեռախոսի համարը:Մտքիս մեջ մտածում եմ,-էս ի±նչ բան է դասի չեն,ու նույն րոպեին հիշում եմ,որ երկրորդ ժամը մեր մոտ կենսաբանություն է,-տեսնելով Աննայի համարը անջատում եմ հեռախոսը հիմնական ու նորից դնում եմ գրպանս:Դասաժամերն ավարտվում են:Ես վերադառնում եմ տուն:Մտնելով տուն մայրս միանգամից զայրացած սկսում է հարցեր տալ:

    -Որտեղի՞ց ես գալիս,-ես միանգամից գլխի եմ ընկնում,որ նա տեղյակ է իմ դպրոց չգնալու մասին և անիմաստ կլիներ խաբելը,թե գնացել եմ,նաև գլխի էի ընկնում,որ Աննան զանգած կլինի տուն և նա ասած կլինի այդ մասին,քանի որ չէի պատասխանել նրա զանգին փորձել է ինձանից վրեժ լուծել:

    -Մամ լավ էլի,տրամադրություն չունեմ,-փորձեցի խուսափել պատասխանից,քայլեցի դեպի սենյակիս կողմը:

    -Ուրեմն տրամադրությունո՞վ ես որոշում դպրոց գնա՞լ,թէ՞ չէ:Ես ոչինչ չեմ պատասխանում միանգամից գնում եմ սենյակս,մտքումս կռվելով Աննայի հետ:Հաջորդ առավոտ կրկին պատրաստվում եմ դպրոց գնալ,մայրս առավոտյան էլի սկսում է հետս կռվել,թե.

    -Էլի գնում ես թրև գալու՞ և այդպիսի բաներ:

    -Չէ մամ գնում եմ դըպ-րոց,-ու դուրս գալով տնից գնում եմ ուղիղ դպրոց:Ճանապարհին անհամբեր սպասելով,թե երբ պիտի հասնեմ,որպեսզի Աննային տեղը դնեմ:Հասնում եմ դպրոց,մտնում եմ դասասենյակ,դեռ մի հինգ րոպե կար մինչ դասերի սկսվելը,միանգամից Աննային եմ փնտրում:Նա դասասենյակում չեր,ուզում եմ դուրս գալ դասասենյակից և նա հայտնվում է առջևումս:

    -Բարև…միանգամից բարևում է նա և էլի,ինչ որ բան էր ուզում ասել,բայց չհասցրեց,քանի որ ես միանգամից հարձակվեցի նրա վրա:

    -Մեկ րոպեով կարող ե՞նք առաննձնանալ,-հարցրի ես,քանի որ նա մենակ չեր,նրա հետ մեր մյուս դասընկերուհին էր`Լուսինեն:

    -Իհարկե,-պատասխանեց նա:

    -Լուս ջան կներես,բան պիտի հարցնեմ էլի Աննայից:

    -Հարցրու Արամ ջան,-ժպտալով ասաց Լուսինեն ու մեզ թողեց մենակ:

     -Դե~,ի՞նչ պիտի հարցնես,-անհամբեր հարցրեց Աննան:

    -Դու լավ գիտես:

     -Նկատի ունես,թե ինչու՞ էի զանգում,հա՞:

     -Էլ մի քեզ գցի չոլերը:

     -Այդ դեպքում ի՞նչ նկատի ունես:

    Արդեն նյարդայնանում էի:

    -Ասում եմ դու լավ գիտես,թե ինչ նկատի ունեմ,-զայրացած ձայնս արդեն բարձրացնելով ասացի ես:Այդ պահին հնչում է դասերը սկսվելու զանգը:

    -Սպասում եմ,շուտ արա պատասխանի:Մինչ ես փորձում էի նրան համոզել,որպեսզի խոստովանի,հայոց լեզվի ուսուցչուհին եկավ:

    -Անցե’ք դասարանները,չեք լսու՞մ զանգի ձայնը:

Մենք անցնում ենք դասարանները:Դասն ավարտվելուց հետո դուրս ենք գալիս դասամիջոց:Ես որոշում եմ էլ չանրադառնալ այդ թեմային և գլուխ չդնել Աննայի հետ:Ընկերոջս` Կարենի հետ դուրս եմ գալիս դասասենյակից և անմիջապես ետևիցս լսում եմ Աննայի ձայնը:

    -Արա~մ,սպասիրմի րոպե:

    -Կար դու կամաց-կամաց գնա տեսնեմ ինչ է ասում:Կարենը ընկնում է առաջ մեզ մենակ թողնելու համար,իսկ Աննան մոտենում է ինձ:

    -Դե՞,լսում եմ,ի՞նչ ես ասում:

    -Նախ արի տոնդ փոխիրլա՞վ:

    -Ասելու ե±ս,թե՞ գնամ:

    -Հա լավ,ինչու՞ ես իմ հանդեպ այդպես տրամադրված:

    -Էլի՞ բան ունես ասելու,թե՞ վերջացրիր,-նա նայեց աչքերիս մեջ մի քանի վայրկյան,ապա կտրուկ ու նեղացած տոնով ասաց:

    -Գնա'…

   Ես այդպես էլ անում եմ,նրան թողնում եմ այդտեղ կանգնած ու առանց ոչ մի բան ասելու շրջվում գնում եմ:Կարենը ինձ էր սպասում մեզանից միքիչ հեռու,քայլում եմ դեպի նրա մոտ և սկսում ենք քայլել արդեն միասին:

     -Ի՞նչ էր ասում,-հարցրեց նա:

     -Չգիտեմ:

     -Բա ո՞վ գիտի:

     -Ի՞նչ իմանամ,ինքն էլ չգիտեր ինչ էր ուզում ասել:

    -Ինչու՞ ես տանջում աղջկան,չե՞ս տեսնում,ինչպես է քեզ սիրում,բա…

    -Վերջ տու’ր,էլ այդ թեմայով չխոսես Կարեն,-ընդհատելովնրանասացիես:Նա միանգամից ձայնը կտրեց ու էլ չշարունակեց,քանի որ արդեն նյարդայնանում էի:Մի քանի րոպե լուռ քայլելուց հետո Կարենը փորձեց թեման փոխել և ուրիշ հարց տալ:

    -Բա երեկ ասում ես ինչու՞ դպրոց չէիր եկել:

    -Դպրոցի տրամադրություն չունեի:

    -Բա Ալլա մորաքույրն ինչու՞ էր  որոշել երեկ դպրոց գալ,բան չասե՞ց,որ եկավ տուն:

    -Մամաս դպրոց է՞ր եկել,-Կարենը մորաքույր էր ասում մորս:

   Ես միանգամից կանգ եմ առնում ու հիշում եմ խեղճ Աննային,թե ինչպես էի մեղադրում նրան մի բանի մեջ,որի մասին նա նույնիսկ գաղափար էլ չուներ:

    -Ի՞նչ եղավ,-տեսնելով,թե ինչպես միանգամից կանգ առա ու մտքերի մեջ ընկա,հարցրեց Կարենը,-Արա՞մ:

    -Ես էլ խեղճ Աննային էի մեղադրում,մտածում էի,թե նա է ասել մորս,որ դպրոց չեմ եկել:

Մենք վերադառնում ենք դասասենյակ Աննային գտնելու և նրանից ներողություն խնդրելու համար,սակայն նա դասասենյակում չեր,հարցնում ենք ,թե չե՞ն տեսել Աննային,պատասխանում են,որ նա ջղայնացած,աչքերը արցունքներով լցված,եկել է դասասենյակ պայուսակը վերցրել ու տուն է գնացել:Ես շտապում եմ գնալ նրա ետևից,մտածելով որ կհասնեմ,բայց չեմ հասնում,նա երևի արդեն տուն էր հասել:Չնայած որ դեռ երկրորդ ժամը նոր էր սկսվել,բայց էլ չեմ վերադառնում դպրոց:Հաջորդ օրը նույնպես չեմ գնում դպրոց:Անվերջ Աննային էի զանգում,բայց նրա համարը անհասանելի էր լինում միշտ:Մյուս օրը գնալով դպրոց իմանում եմ,որ Աննան նույնպես դպրոց չի հաճախել և իմանում եմ նաև,որ նոր ուսուցչուհի է եկել կենսաբանության` տիկին Ամիրյանին փոխարինող:

Զանգը հնչում է:Երկրորդ ժամն էր,կենսաբանության դաս:Ալարում եմ դասի նստել և պատրաստվում եմ տուն գնալ:

    -Չե՞ս ուզում տեսնել նոր ուսուցչուհուն,-Կարենը իմանալով,որ տուն եմ գնում,փորձում էր ինձ համոզել.որպեսզի մնայի ու տեսնեի նոր ուսուցչուհուն,-մենակ տեսնես ինչ սիրունիկն է:

    -Ի՞նչ անեմ,սիրունիկ է,սիրունիկ չի ինձ չի հետաքրքրում:

    -Լուրջ մեծ բան կկորցնես,եթե չմնաս ու չտեսնես:

    -Մի օր կտեսնեմ էլի:

    -Լավ է,որ մահացավ Ամիրյանը,թե չե հիմա սրան չէին բերի,մենք էլ չեինք տեսնի…

    -Կարե՞ն:

    -Ի՞նչ:

    -Հո չե՞ս գժվել:

    -Ի՞նչ ասացի որ:

    -Էլ այդպիսի բան չասես,-Կարենը ձայնը կտրեց և կարծես զգալով իր սխալը փոշմաներ ասածի համար:

    -Դե լավ,ես տուն եմ գնում,դասերից հետո ազատ լինես երևա,տանը կլինեմ:

    Ես Կարենին հրաժեշտ եմ տալիս ու գնում եմ տուն,ճանապարհին կրկին Աննային զանգելով,սակայն կրկին ու կրկին նրա համարը անհասանելի էր:Ես արդեն անհանգստանում էի նրա համար,մտածում էի մի բան եղած չլինի՞ նրա հետ:Հասնում եմ տուն,բայց մինչև ներս մտնելը որոշում եմ ետ դառնալ և գնալ Աննաենց տուն,իմանալու համար,թե ինչ է կատարվում նրա հետ:

    Ես արդեն նրանց դռան արջև եմ:Ձեռքս մեկնում եմ զանգի կոճակին ու ընկնում եմ երկմտանքի մեջ,-արժե՞ սեղմել,թե՞  ետ գնամ,-բայց մինչ երկմտում էի բնազդաբար ձեռքս սեղմում է կոճակը և ներսից լսվում է զանգի ձայնը:Ինչ արած,քանի որ արդեն սեղմել էի ստիպված էի մնալ,չնայած արդեն փոշմանել էի:Դուռը բացվում է:

    -Ի՞նչն է քեզ բերել այստեղ:Այո դուռը Աննան էր բացել,նա մի պահ զարմացած նայեց ինձ ու հարցրեց:Աննան չեր սպասում,որ ես կարող էի իրեն այցելել:

    -Կարո՞ղ եմ ներս գալ:

    -Հա իհարկե,ներս արի:

    -Շնորհակալություն:

    Նա ինձ ուղեկցում է հյուրասենյակ և ես միանգամից նկատում եմ,որ նա մենակ է տանը:

    -Մենակ ե՞ս,-հարցրի ես:Նա գլխով դրական նշան արեց:

    -Հեռախոսդինչու՞ ես անջատել:

    -Իսկ հեռախոսն ինչի՞ս է պետք,եթե չեմ կարող խոսել այն մարդկանց հետ ում սիրում եմ և ցանկանում եմ հետները խոսել,ում հետ խոսելու կարիգ ունեմ,-տխուր պատասխանեց նա:

    -Մենակ ինձանով չի ավարտվում կյանքը,քեզ կարող են ուրիշներն էլ զանգել,քո ընկերները,ընկերուհիները,

հարազատները:

    -Ես թքած ունեմ ուրիշների վրա,-նա արդեն չկարողացավ իրեն զսպել և այնպիսի տոնով ասաց,որ ես չգիտեի այդ պահին ինչ ասեի:Գրպանիցս հանում եմ ծխախոտի տուփը,միջից մի հատիկ հանելով,վառում եմ կրակայրիչը,որպեսզի վառեմ այն ու հիշում եմ,որ ուրիշի տան մեջ եմ գտնվում և կարելի է թույլատվություն հարցնել:

    -Կարող ե՞մ ծխել,-Աննան չպատասխանեց,նա գնաց դեպի պահարանը,վերցրեց մոխրամանը,բերեց դրեց առջևս,հետո գնաց խոհանոց:Ես վառեցի ծխախոտը ու սկսեցի ծխել,միաժամանակ մտածելով,ինչ ասել Աննային,որպեսզի չնեղացնեմ:Վառած ծխախոտը վերջանում է,բայց դեռ Աննան խոհանոցից չեր եկել:Ես հանգցնում եմ ծխախոտը մոխրամանի մեջ և որոշում եմ գնալ խոհանոց նրա ետևից,այդ պահին նա դուրս է գալիս խոհանոցից,ձեռքին մի

  սկուտեղ,որով նա սուրճ էր բերում:Ես նստում եմ նորից տեղումս,իսկ նա սուրճի մի գավաթը հյուրասիրում է ինձ,մյուսը` դնում է իր արջև:Երկուսս էլ լուռ էինք,ես վերցրի սուրճի գավաթը,մի կում արեցի,նորից դրեցի տեղը ու ասացի:

    -Չպիտի գայի:

   Իսկ նա ոչինչ չպատասխանեց:Նորից լռությունը շարունակեց պատել մեզ:Եվս մի ծխախոտ եմ հանում վառում ու սկսում եմ շարունակել խմել սուրճս:Այնպիսի արագոթյամբ էի խմում կարծես,ինչ-որ բանից ուշանայի և պիտի արագ խմեի գնայի:Սուրճը խմում վերջացնում եմ,լռությունը շարունակվում էր:Նայում եմ Աննային տեսնում եմ գլուխը կախած նայում է հատակին,ինչ-որ մի կետի,իսկ սուրճը դեռ արջևում դրած էր:

    Ի՞նչ ասեմ լավ,որ այսպես հիմարացած չնստենք ու որ չնեղացնեմ նրան:

    -Իմացել ե՞ս,որ նոր ուսուցչուհի է եկել կենսաբանության,-փորձեցի մի թեմայից խոսել,բայց նա ոչ մի արձագանք չտվեց ասածիս,հետո զգացի,որ հիմար հարց էր այդ պահի համար:

    -Ինչու՞ որոշեցիր այցելել ինձ,-հարցրեց նա երկար լռությունից հետո:

    Քիչ էր մնում մոռանայի ինչի համար էի եկել և այդպես էլ հեռանայի առանց գործս կատարելու,-մտքումս հիշելով,թե ինչու էի եկել և լավ էր,որ նա այդ հարցը տվել էր ես որոշում եմ անել այն ինչի համար,որ եկել էի:

-Եկել էի քեզանից ներողություն խնդրելու և իմանալու,թե ուր

ես կորել,-պատասխանեցի ես:

    -Ինչի՞ համար,-հազիվ լսելի ձայնով հարցրեց նա:

    -Այն օրվա համար,որ չէի հավատում քեզ,ես մտածում էի,որ դու ես մորս ասել դպրոց չգալուս մասին,կներես լա՞վ:Նա քմծիծաղ տվեց և դողացող ձայնով ասաց:

    -Շնորհակալ եմ,որ անհանգստացել ես ինձ համար,բայց գնա,խնդրում եմ:

    -Ան…-նա ընդհատում է ինձ:

    -Ծնողներս ուր որէ կգան:

    -Բայց…

    -Գնա Արամ:Ես էլ ոչինչ չեմ ասում,վեր եմ կենում տեղիցս,ծխախոտն ու կրակայրիչը վերցնում եմ սեղանից,դնում եմ գրպանս ու քայլում եմ դեպի դուռը,իսկ նա մնում է տեղում նստած:Նրա կողքով անցնելիս տեսնում եմ,թե ինչպես են արցունքի կաթիլները սահում նրա գեղեցիկ այտերով:

    Մի քանի օր հետո նորից դպրոց եմ գնում:Կենսաբանություն էր առաջին ժամը:Դասերը արդեն սկսվել էին,ես ուշացումով մտնում եմ դասասենյակ և միանգամից Կարենի խոսքերն եմ հիշում,տեսնելով մեր նոր ուսուցչուհուն,(մենակ տեսնես ինչ սիրունիկն է,-մեծ բան կկորցնես,եթե չմնաս):Իսկապես նա ճիշտ էր ասում,ես փոշմանել էի,որ վերջինն էի տեսնում նրան,նա իսկապես գեղեցկուհի էր:

    -Միգուցե բարևեք և ներկայանա՞ք,-ասաց նա ու քանի որ ինձ առաջին անգամ էր տեսնում և տեսնելով,որ արձանացել կանգնել էի,առաջինը ինքը դիմեց քայլի:Մինչ ես փորձում էի բառեր գտնել իրար կապելու համար,որպեսզի ներկայանայի,մեր դասընկերուհիներից մեկը` Լիանան,պատասխանեց իմ փոխարեն:

    -Ինքը Արամն է միշտ,որ հարցնում էիք,թե որտեղ է և ինչու՞ դասի չի նստում:

    -Ուրեմն Արամը դուք ե՞ք,-նայելով ինձ ոտքից գլուխ ասաց նա:

    -Այո:

    -Այդ դեպքում ինչու՞ դասերին չեք հաճախում:

    -Դե~ե~,-կակազելով մտածում էի,թե ինչ ասեմ և վերջապես մի բան պատասխանում եմ,-դե անձնական խնդիրներ ունեի:

    -Ե±վ,վերջացրե՞լ եք ձեր անձնական խնդիրները:

    -Որոշ չափով,-պատասխանում եմ ես:

    -Ուրեմն աշխատեք դասերի հաշվին չլուծել այդ խնդիրները:Ես ձայն չեմ հանում:

    -Իսկ գիտե՞ք,թե ես ով եմ,-հարցրեց նա:

    -Կարծում եմ այո:

   -Եվ ո՞վ եմ:

   -Մեր նոր ուսուցչուհին եք,-հետո ավելացնում եմ,-կենսաբանության:

   -Ուրախ եմ,որ գիտեք,դե անցեք նստեք:

   -Իսկ ձեզ ինչպե՞ս դիմենք,-հարցնում եմ ես և միաժամանակ մի երկու ոտք քայլում եմ առաջ ու սպասում հարցիս պատասխանին:

    -Ազգանունս Մելիքյան է:

   Ստանալով հարցիս պատասխանը անցնում եմ նստում եմ տեղս:Ամբողջ դասի ընթացքում հիանում էի նրանով:Մտածում էի,տեսնես քանի՞ տարեկան է,ամուսնացած է ամուսնացած չի,երեխաներ ունի չունի և այդպիսի բաներ:Դասն ավարտվում է:Լսվում է զանգի ձայնը,ժամանակը այնպես արագ անցավ կարծես մի րոպե անցներ,ինչը չէիր ասի ուրիշ ժամանակ:

   Դուրս ենք գալիս դասամիջոց:

   -Դե՞,հավանեցի՞ր Լիզային,-հարցրեց Կարենը:

   -Անունը Լիզա՞ է:

   -Հա լավիկն է չէ՞,բա որ ասում էի չէիր հավատում:

   -Դե ոչինչ,նորմալ է,-փորձեցի արհամարական պատասխանել,քանի որ կարծես խանդեի նրան:

   -Դու լրիվ ձեռքից գնում ես ախպերս,ինչպե՞ս կարող ես չհավանել նրան,ես արդեն սկսում եմ ուրիշ բաներ մտածել,-ծիծաղելով ասաց Կարենը,-ոչ մի աղջկա չես հավանում,Աննայի նման գեղեցկուհուն չես հավանում,Լիզային չես հավանում:

   -Ասենք հավանեցի,ի՞նչ կփոխվի:

   -Ո՞նց ինչ կփոխվի,խեղճը գժվում է քեզ համար:

   -Ի՞նչ ես խոսում,նա առաջին անգամ էր ինձ տեսնում:Կարենը այս անգամ ավելի բարձրաձայն սկսեց ծիծաղել:

   -Ի՞նչ ես ծիծաղում:

-Չե դու լուրջ ձեռքից գնաում ես,հետո էլ ասում ես,թե չես հավանել նրան,ամբողջ ուշք ու միտքդ Լիզան է,իսկ ես Աննայի մասին էի խոսում:Այդ պահին ես զգում եմ,որ ինքս ինձ մատնեցի:Չգիտեի ինչ ասեի,որպեսզի տակից դուրս գայի:Թեման փոխելու համար սկսում եմ Աննայից հարցեր տալ:

    -Աննան էլի չի՞ գալիս:

    -Գալիս է,-պատասխանում է նա:

    -Բա այսօր ինչու՞ չեր եկել:

Ա.ԱՂԱՋԱՆՅԱՆ