* * *

 Գոռը արթնացավ լուսադեմին:Նայեց հեռախոսի ժամացույցին`ժամը հինգն անց էր:Նա հիշեց,որ առավոտյան ժամը իննին այցելություն ունի նշանակած:Ամբողջ մարմինը ցավում էր,գլուխը պտտվում,նա որոշեց գնալ տուն,մի քիչ հանգստանալ:Նա տուն մտավ ոտքի թաթերի վրա քայլելով,որպեսզի չարթնացնի ծնողներին:Երբ մտավ հյուրասենյակ,այնտեղ տեսավ մորը,որը նրան էր սպասել և քնով էր անցել:Նրա շարժումներից մայրը արթնացավ.

 -Եկա՞ր,Գոˊռ,ու՞ր էիր որդիս,անհանգիստ էի:

 -Մաˊմ,չեմ ասել ինձ մի սպասիր,երբ ուշանում եմ,դու քնիր,ես բժիշկ եմ,կարող է հաճախ ուշանամ:

 -Է ̃,Գոռ,դու էլ գիտես,որ անհնար բան ես ասում,ես ինչպես կարող եմ հանգիստ քնել,երբ չգիտեմ,թե դու ուր ես:

 -Լավ,մաˊմ,գոնե հիմա գնա անկողնումդ պառկիր,առավոտյան մեջքդ կցավի:

 -Գոˊռ,դու աշխատանքի չե՞ս:

 -Աշխատանքի եմ,բայց ես պետք է լողանամ,սուրճ խմեմ,դու պառկիր,ես ինքս սուրճ կպատրաստեմ:

 -Լավ,որդիˊս,եղավ:

 Գոռը լողացավ,իրեն կարգի բերեց ու գնաց աշխատանքի:Նա որոշեց դիմում գրել և արձակուրդ գնալ:Նստեց գրասեղան մոտ,վերցրեց թուղթ ու գրիչ ու գրեց.<<Խնդրում եմ,ձևակերպել ինձ հասանելիք արձակուրդը…>>:Որքան ժամանակ է աշխատում էր,նրան միշտ ստիպելով էին արձակուրդ ուղարկում,նա միշտ չէր ուզում գնալ,իսկ հիմա խնդրում է:Գոռը դիմումը տարավ տնօրենի մոտ,դրեց նրա առջև ու նստեց բազմոցին:Տնօրենը կարդաց դիմումը ու զարմացավ.

 -Բժիշկ Վիրաբյանը գնու՞մ է արձակուրդ։

 -Եթե մակագրեք,այո,ես դրա կարիքն ունեմ:

 -Գոˊռ,դու արձակուրդի կարիք ունե՞ս,ինչ է կատարվում քեզ հետ:

 -Ոչինչ էլ չի կատարվում,պարզապես հոգնել եմ:

 -Գոˊռ,դու վերջերս քեզ նման չես,ես կմակագրեմ,կմտնես կադրերի բաժին,հարցերդ կլուծես ու ազատ ես,գնա հանգստացիր:

 -Շնորհակալ եմ,պարոն Գրիգորյան։

 -Լավ հանգստացիր ու վերադարձիր :

* * *

-Բժիշկ ի՞նչպես է նա,պտուղն ի՞նչպես է,-հարցրեց Արամը Մանեի բժշկին:

-Մանեն լավ է,իսկ պտղի վիճակը հիմա միասին կտեսնենք ուլտրաձայնային հետազոտությամբ:

 -Անցնենք այս սենյակ,-ասաց բժիշկը `ուղեկցելով նրանց ուլտրաձայնային հետազոտության սենյակ:Նրանք մտան սենյակ,և Մանեն պառկեց հետազոտվելու:Բժիշկը սկսեց հետազոտել:

 -Да,да…ինքն իրեն խոսեց բժիշկը,-Хорошо,все хорошо,-շարունակեց նա:-Հապա նայիր քո բալիկին,-դիմեց նա Արամին արդեն հայերենով:

 -Այդ շարժվողն է՞ երեխան,այո՞:

 -Այո,տեսնում ես ինչ ակտիվ է:

 -Այո,տեսնում եմ,ինձ է քաշել,-կատակեց Արամը:

 -Բժիշկ,նրա մոտ ամեն ինչ նորմալ է,-հարցրեց Մանեն:

 -Այո,մնում է ,որ նրա մայրիկը լավ հոգ տանի իրեն ու նրան:

 -Ես,խոստանում եմ,որ մայրիկը լավ կհոգա նրան,-ասաց Արամը,-ես կհոգամ, որ Մանեն լավ լինի,ես դա խոստանում եմ:

 -Մի քանի անալիզներ կան,հիմա կգրեմ որ հանձնես ու մյուս այցիդ օրը կնշանակեմ,լավ,-դիմեց բժիշկը Մանեին:

 -Լավ,բժիˊշկ,կանեմ ինչպես կասեք,-ասաց Մանեն իջնելով բժշկական բազկաթոռից:

 Նրանք դուրս եկան պոլիկլինիկայից:Արամը Մանեին տարավ տուն,իսկ ինքը նորից գնաց աշխատանքի: Երբ տանից դուրս էր գալիս, ձայն տվեց Մանեին.

 -Սիրելիս,չմոռանաս,այսօր մամաենք են գալիս,ժամը տասին ինքնաթիռը կիջնի,ես գնալու եմ դիմավորեմ,իսկ դու մի համեղ բան կպատրաստես:

 -Լավ,Արամ գալուց կզանգես,միգուցե պակաս բան լինի:

 -Լավ,առայժմ,-ասաց Արամը և դուրս եկավ տանից:

Նա շատ երջանիկ էր`այսօր տեսել էր իր բալիկին,ապագա բալիկին:Նա արդեն իսկ պատասխանատու է նրա համար:<<Բայց ի ̃նչ հրաշք էր այդ էակը,որ այլևս իմ մտքից դուրս չի գալիս>>:Մինչ այդ էլ Արամը շատ ուրախ էր,բայց ուլտրաձայնով երեխային տեսնելուց հետո զգացողությունները ուրիշ են:

* * *

 Արդեն գարուն է:Եղանակը իսկական գարնանային է:Դրսում ավելի հաճելի ու տաք է, քան տանը:Բնությունը մի տեսակ արթնանում է ու իր հետ արթնացնում ամեն ինչ:Նույնիս մարդկային զգացմունքները ,որոնք ասես ձմռանը քուն էին մտել,գարնանը արթնանում են ։Մարդ սկսում է ամեն ինչ նորովի զգալ:Սեր էլ ավելի իր դիրքերն է ամրապնդում սառած հոգիներում և ջերմացնում դրանք:Մարդը ավելի է զգում սիրելու ու սիրվելու պահանջ:

Մանեն ու Արամը տեղափոխվել են արդեն իրենց բնակարան:Մանեն արդեն դասի չի գնում,քանի որ հղիության վերջին ամիսներն են և նրան ավելի շատ հանգիստ է հարկավոր:Արամը Տարոնի հետ զբաղված են նոր պռոյեկտի վրա աշխատանքներով,և ավելի քիչ ժամանակ է ունենում տանը լինելու:Մանեն հաճախ է մորը հյուր գնում դպրոց,որտեղից նրանք գնում են զբոսնում ,հետո Մանեն կամ մոր մոտ է գնում,կամ սկեսրոջ մոտ,մինչև Արամի վերադառնալը:

Այսօր էլ նա պայմանավորվել է Լիաննայի հետ հանդիպել զբոսայգում ու հիմա սպասում է նրան:Նա տարված դիտում էր երկու փոքրիկների խաղը,երբ  լսեց բջջայինի զանգը:Զանգահարողը Լիաննան էր.

 -Մանեˊ,ոնց ես աղջիկս,-շտապ հարցրեց նա:

 -Լավ եմ ,մամ ջան,ու՞ր ես,արդեն եկել ես:

 -Չէ արևˊս,մոռացել էի,այսօր ծնողական ժողով ունեմ,չգիտեմ թե երբ կվերջացնեմ,ավել լավ է վաղը հանդիպենք,լա՞վ:

 -Լավ մամ ջաˊն,ես զանգեմ Մելին,եթե գա նրա հետ կզբոսնենք,եթե չէ,տուն կգնամ:

 -Լավ,Մանե ջաˊն,առայժմ աղջիկս:

 -Առայժմ, մամ:

 -Մանեˊ,արևի տակ շատ չմնաս,լսում ե՞ս:

 -Լավ,մամ ջաˊն,լավ:

Մանեն զանգահարեց Մելին,որն ասաց, որ մեկ ժամից նոր կկարողանա գալ:Մանեն որոշեց սրճարան մտնել,մի բաժակ հյութ խմել մինչ Մելի գալը:Նա մտավ սրճարան ու հյութ պատվիրեց:Մինչ նրա հյութը կբերեին Մանեն,որոշեց նորից զանգել Մելին և շտապեցնել:Երբ նա բջջայինի վրա հավաքեց Մելի համարը և այն ականջին դրած սպասում էր,սրճարանի սեղաններից մեկի մետ ծանոթ դեմք տեսավ։Մանեն մեքենայաբար անջատեց հեռախոսը և շարունակում էր նայել ծանոթին։Ծանոթը դեռ նրան չէր նկատել և տաքացած ինչ որ բան էր քննարկում սեղանակցի հետ:Առաջինը նրա սեղանակից նկատեց հղի կնոջը,որը աչքը չէր կտրում իրենցից.

 -Գոˊռ,ճանաչում ե՞ս այն կնոջը,գուցե՞ քո հիվանդներից է,-հարցրեց Գրիգորյանը:

Գոռը նայեց նրա ցույց տված ուղղությամբ և տեսավ Մանեին,որը արագ փախցրեց հայացքը նրանցից:

 -Այոˊ,ճանաչում եմ,բայց իմ հիվանդներից չէ։Նա այն մարդն է,որին ես շատ մեծ ցավ եմ պատճառել,-ասաց Գոռն ավելի շատ ինքն իրեն ,քան Գրիգորյանին:

 -Լավ,Գոˊռ,ես դեռ գործեր ունեմ,ես գնամ, իսկ դու մոտեցիր քո հին ծանոթին։

 -Առայժմ Գրիգորյան,-ասաց Գոռը`առանց հայացքը Մանեից կտրելու:

Երբ Գրիգորյանը գնաց,Գոռը փակեց հաշիվը և մոտեցավ Մանեին:Մանեն շփոթվեց,երբ Գոռը առանց այլևայլության մոտեցավ և նստեց նրա դիմաց դրված աթոռին:

 -Բարև ձեզ,տիկին,-ասաց Գոռը,-հատուկ շեշտելով տիկին բառը:

 -Բարև,-անտարբեր պատասխանեց Մանեն:

 -Ինչպես տեսնում եմ լավ ես,Մանեˊ:

 -Այո,շատ լավ եմ:

 -Ե՞րբ է ծնվելու,-հարցրեց Գոռը նայելով Մանեի փորին:

 -Ապրիլին:

 -Տղա է՞,թե՞ աղջիկ:

 -Չեմ հարցրել:

 Գոռը սեղանի վրայով երկարացրեց ձեռքը և բռնեց Մանեի ձեռքը.

 -Ախ ̃,Մանե ̃,Մանե ̃,-ափսոսանքով հոգոց հանեց նա:

Մանեն փախցրեց ձեռքը նրա ձեռքից ու ասաց.

 -Ազատություն մի տվեք ձեր ձեռքերին, պարոˊն :

 -Մանեˊ,որքա ̃ն ես դու դաժան:

Մանեն տեսավ, որ Մելը մտավ սրճարան:Նա արագ ելավ տեղից և ասաց.

 -Ներեցեք,ես պետք է գնամ:

Նա այնքան շտապեց հեռանալ,որ մոռացավ նույնիսկ վճարել հյութի համար:

Մանեն հեռացավ Մելի հետ։Գոռը մնաց նստած :Նա կանչեց մատուցողին,վճարեց հյութի համար ու դուրս եկավ սրճարանից:

* * *

 -Ալո,Մանեˊ,սիրելիս,ի՞նչպես ես:

 -Լավ եմ,Արաˊմ,դու ի՞նչպես ես:

 -Լավ,սիրելիˊս,ես մի քիչ կուշանամ:

 -Արաˊմ, ես ինձ լավ չեմ զգում,տանն էլ մենակ եմ,աշխատիր շուտ գալ:

 -Կաշխատեմ,բայց մինչ այդ զանգեմ մայրիկին գա քեզ մոտ:

 -Լավ,դե առայժմ:

 Մանեն անջատեց բջջայինը,դրեց սեղանին և պառկեց բազմոցին :Նա միացրեր հեռուստացույցը, որպեսզի զբաղվի մինչև սկեսրոջ գալը:Մոտ մեկ ժամի չափ Մանեն անընդհատ հեռուստացույցի ալիքներն էր փոխում ու չէր կարողանում կենտրոնանալ և որևէ հաղորդում նայել:Քիչ անց լսվեց դռան զանգը:Եկողը սկեսուրն էր.

 -Բարև աղջիկս,-ասաց Արաքսիա`գրկախառնվելով հարսի հետ:

 -Բարև, մամ ջաˊն,ներս արի:

 -Մանե ջան,Արամն ասաց լավ չէիր զգում քեզ,հիմա ո՞նց ես:

 -Ոչինչ,բավական լավ եմ արդեն,մաˊմ,սուրճ կխմե՞ս:

 -Չէ,աղջիկս,հյութ կամ ջուր տուր ինձ, լա՞վ:

 -Լավ,հիմա կբերեմ:

 -Պապան ի՞նչպես է,Արամի հետ ե՞ն:

 -Չէ,տարբեր գործերով են գնացել:

 Մանեն հյութը հանեց սառնարանից,լցրեց բաժակների մեջ ,դրեց սկուտեղին և,վերցնելով, ուղղվեց հյուրասենյակի կողմը:Մի պահ նա իրեն թույլ զգաց և քիչ էր մնում սկուտեղը շրջեր,այդ պահին Արաքսիան հասավ նրան օգնության:Նա Մանեի ձեռքից վերցրեց սկուտեղը և օգնեց նրան նստել բազմոցին:Այդ ժամանակ Մանեի բջջայինին զանգ եկավ ու, քանի որ նա լավ չէր զգում խնդրեց, որ Արաքսիան պատասխանի:Զանգողը Նարեկն էր.

 -Ալո,Մանեˊ:

 -Ալո’,Նարե’կ, ես եմ,Մանեն իրեն լավ չի զգում:

 -Տիկին Արաքսիաˊ,ես հիվանդանոցում եմ շտապ եկեք այստեղ:

 -Ինչո՞ւ որդիս,ինչ է պատահել։

 -Արամը…

 -Արա՞մը,Արամս ի՞նչ…

Արամի անունը լսելուն պես Մանեն ելավ տեղից,մոտեցավ Արաքսիային և անհամբեր սպասում էր`հարցական հայացքը նրան ուղղված:

 -Արամը ավտովթարի է ենթարկվել,-ասաց Նարեկը:

 -Չէ,չի կարող պատահել,աստված իմ,որդի ̃ս:

Այս խոսքերի հետ Արաքսիան ուշագնաց եղավ ու ընկավ,հեռախոսն էլ սահեց նրա ձեռքից:Մանեն իրեն կորցրած վերցրեց հեռախոսը.

 -Նարեˊկ ,խոսիր ,ի՞նչ է պատահել,Արամին ի՞նչ է եղել:

Նարեկն արդեն անջատել էր հեռախոսը:Մանեն ուշքի բերեց սկեսրոջը` անուշադրի սպիրտը մոտեցնելով նրա քթին:Արաքսիան մի կերպ ուշքի եկավ .

 -Մանեˊ,աղջիկս,Արամս հիվանդանոցում է,պետք է գնանք:

Մանեն զանգեց, տաքսի պատվիրեց,որպեսզի գնան հիվանդանոց:Տաքսու մեջ նոր հարցրեց նա.

 -Մամ,ի՞նչ է պատահել,ի՞նչու է Արամը հիվանդանոցում:

 -Ես ինչ իմանամ,Նարեկն ասաց ավտովթարի է ենթարկվել,-լացակումած պատասխանեց Արաքսիա:

Հիվանդանոցի սպասասրահում նրանք հանդիպեցին Տարոնին և Նարեկին:

 -Նարեկ,ի՞նչ են ասում բժիշկները,ի՞նչպես է վիճակը,-հարցրեց Մանեն `արցունքն աչքերին:

 -Դեռ ոչինչ չեն ասում,դեռ բժիշկները դուրս չեն եկել:

<<Ա ̃խ,աստված իմ,ինչու՞ ես անընդհատ ինձ պատժում,ինչու՞>>:Մանեն անընդհատ քայլում էր սպասասրահում։Նա լրիվ ուժասպառ էր եղել,այլևս ոտքի վրա կանգնել չէր կարողանում:Հանկարծ նա զգաց,որ պտղաջրերը գնում են,հազիվ հասավ նստարանին ու նստեց:Արաքսիան ,որն անընդհատ լաց էր լինում,նկատեց,որ Մանեն մի տեսակ է:Նա մոտեցավ Մանեին ,ու Մանեն նրան ասաց,որ ցավերնը սկսվել են և շուտով կծննդաբերի:Այդ ժամանակ հիվանդանոց եկավ նաև Լիաննան,որին ասել էին Արամի ավտովթարի մասին:

 -Նարեկ,խնդրում եմ մարդ կանչիր,ես հիմա կծննդաբերեմ,-դիմեց Մանեն Նարեկին:

Այդ իրարանցումից հավաքվեցին նաև այլ բժիշկներ և Մանեին տեղափոխեցին ծննդաբերական բաժանմունք:Քիչ անց վիրահատարանից դուրս եկավ Արամին վիրահատող բժիշկը:Արամի ծնողները վազեցին նրան դեմ հանդիման.

 -Դե,բժի՞շկ,ինչպես է որդիս:

 -Նրա վիճակը ծանր է,հարվածը անմիջապես նրա կողմից էր եղել,մեզանից ինչ հասնում էր արեցինք,մնացածը…

 -Բժիշկ, իմ որդին,ես ուզում եմ տեսնել իմ որդուն,-աղերսում էր Արաքսիան:

 -Կարող եք մեկ րոպեով մտնել,-չդիմանալով Արամի մոր թախանձանքներին`ասաց բժիշկը:

Արաքսիան հագավ բժշկական վերնազգեսը և մտավ վիրահատարան:Արամը դեռ նարկոզի մեջ էր:Արաքսիան Արամին տեսնելով սահմրկեց`Արամն ամնողջությամբ վիրակապված էր:Հարվածը կողքից էր եղել,ավտոմեքենայի դուռը մխրճվել ներս և ջախջախել էր Արամի մարմինը:Արաքսիան նորից ուշագնաց եղավ և վիրահատարանի բուժքույրերը նրան դուրս բերեցին վիրահատարանից:

Երբ նա ուշքի եկավ,իմացավ որ Արամն այլևս չկա:

* * *

-Բժիշկ,հիվանդն արդեն պատրաստ է,մնում է վերջնական զննեք նրան,-ասաց բուժքույրը։

 -Այո,այո,գալիս եմ,-լսեց Մանեն ծնարանի միջանցքից ծանոթ ձայնը:

<<Միթե՞ նա է,թե թվաց իրեն>>,-մտածեց Մանեն:<<Չէ,երևի ուղղակի հալուցինացիաների մեջ եմ,պատճառը երևի Արամն է:Ա ̃խ,աստված իˊմ, պաշտպանիր նրան,տեսնես ինչպե՞ս է>>։Մանեն ցանկացավ հարցուփորձ անել բուժքույրերին,բայց չհասցրեց`սկսվեց կծկվանքների հերթական փուլը:Այդ պահին ծնարան մտավ բժիշկը:

 -Բժիշկ,օգնեք,-խնդրեց Մանեն:Նա բժշկական համազգեստի մեջ չճանաչեց Գոռին:Գոռը նրա ձայնից շրջվեց`նա ճանաչեց Մանեին:Նա իրեն չկորցրեց ու պատասխանեց.

 -Ես այստեղ եմ հենց ձեզ օգնելու համար,մի անհանգստացեք:

 -Գո՞ռ, այդ դու ե՞ս,-հարցրեց Մանեն:-Միթե՞ ես չեմ զառանցում:

 -Ոչ,չես զառանցում,այդ ես եմ:Իսկ հիմա մի լարվիր ու թող օգնեմ քեզ:

 -Գոˊռ,Արամը…նա վթարի է ենթարկվել,ես չգիտեմ թե նա ինչպես է:

 -Մի խոսիր,ես կիմանամ և քեզ կասեմ,հիմա կենտրոնացիր ,որ օգնես քո բալիկին ծնվել:

 -Գոˊռ,օգնիիիի ̃ր…ցավում է:

Գոռը զննեց Մանեին և տեսավ ,որ արգանդի պարանոցի բացվածքը քիչ է`ընդամենը երկու մատնաչափ:Մանեն կծկանքների մեջ գոռում էր.

 -Գոˊռ,խնդրում եմ, օգնիր ինձ,փրկիր իմ երեխային:

 -Մանեˊ,օգնիր ինձ,ուժ գործադրիր:

 -Ցավում է ,էլ չեմ կարողանում,օգնիˊր,խնդրուու ̃մ եմ:

 -Մանեˊ,ինքդ էլ գիտես,պետք է օգնես ինձ,մի թուլացիր խնդրում եմ:

 -Գոˊռ,էլ չեմ կարողանում:

Մանեի մոտ կծկանքների փուլն անցավ, և նա մի փոքր հանգստացավ:

 -Գոˊռ,Արամից լուր բեր ,խնդրում եմ,-աղաչական հայացքով նայեց Մանեն Գոռին:

 -Մանեˊ,թող երեխադ ծնվի հետո,լա՞վ:

Մանեի մոտ սկսվեց կծկանքների նոր փուլը:Նա ցավից գալարվում էր ու անզորությունից գոռում.

 -Գոˊռ,իմ երեխան,ինչու՞ չի ծնվում:

 -Հիմա ,սիրելիˊս,հիմա կծնվի,գիտե՞ս նրա գլխիկն արդեն երևում է :

 -Ա ̃խ,ցավում է ,օգնիի ̃ր:

 -Հիմա,մի փոքր էլ ուժ գործադրիր,նա արդեն ծնվում է,դեˊ, սիրելիˊս,օգնիր մեզ:

Գոռի լարվածությունը գագաթնակետին էր հասել,նրա ճակատից հոսում էին քրտինքի կաթիլները:Նա վախենում էր Մանեի համար և վախենում էր սխալվել:Առաջին անգամ նրա մոտ առաջացավ անվստահության զգացողություն:Դեռ ուսանող տարիներից շատ ծնունդներ էր ընդունել,բայց երբեք այսքան չէր լարվել:Վերջապես երեխան ծնվեց.

 -Մանեˊ,քեզ նման հրաշք աղջիկ է ծնվել,-ասաց Գոռը և երեխային դրեց մոր կրծքին:

* * *

 Մանեին տեղափոխեցին հիվանդասենյակ:Լիաննան համոզվելով ,որ երեխայի և Մանեի մոտ ամեն ինչ նորմալ է ,շուտ գնաց:Նա ցանկանում էր լինել Արաքսիայի կողքին`կիսել նրա վիշտը: Մանեն զարմացավ ,որ մայրը շուտ գնաց,բայց մայրը պատճառաբանեց,որ մի քիչ վատառողջ է:Մանեն երեխային էր կերակրում,երբ հիվանդասենյակ մտավ Գոռը:Նա ամաչեց ու երեխային պառկեցնելով`ծածկոցով արագ ծածկեց կուրծքը:Գոռը մի պահ շփոթվեց,բայց հետո իրեն տիրապետեց.

 -Մանեˊ,մի ամաչիր,ես քո բժիշկն եմ:

 -Բժիշկ Վիրաբյաˊն,մենք լավ ենք ,կարող եք հանգիստ գնալ,-խիստ տոնով ասաց Մանեն:

 -Մանեˊ,դաժան մի եղի ̃ր,ես սիրում եմ քեզ:

 -Լռիˊր,չհամարձակվես սիրո անուն տալ,դու սիրել չգիտես:

 -Մանեˊ,ես չեմ կարողանում ապրել առանց քեզ,խնդրում եմ ամուսնացիր ինձ հետ,ես քո բալիկին էլ շատ սիրեցի,նա մեր բալիկը կլինի ,եթե կուզես:

 -Դու գժվել ե՞ս ինչ է,ես ամուսին ունեմ,իմ բալիկը հայր ունի,ինչ հիմարություններ ես խոսում:

 -Մանեˊ,փախիˊր,բաժանվիˊր ,մի գնա նրա մոտ,ես քեզ սիրում եմ,գիտեմ դու էլ ինձ ես սիրում…

 -Ես սիրում էի,էի…լսում ե՞ս,իսկ հիմա չեմ սիրում,սիրում էի, շատ էի սիրում:

 -Հիմա էլ ես սիրում,գիտեմ ,սիրում ես,գնանք ինձ հետ…

Գոռը մոտեցավ Մանեին,գրկեց նրան ուսերից,սեղմեց կրծքին ու սկսեց համբուրել նրա մազերը,ճակատը, աչքերը…

 -Մանեˊ,խնդրում եմ,մի պատժիր ինձ,արի ինձ հետ,ես մեռնում եմ առանց քեզ,հասկացիˊր ,սիրելիˊս:

 Մանեն մի պահ տրվեց նրա փաղաքշանքներին, սկսեց հավատալ,որ ամեն ինչ հրաշալի կլինի,հետո հիշեց Արամին ու կոպիտ ձևով հրեց Գոռին.

 -Գնաˊ,լսում ե՞ս,դու կոտրել ես իմ սիրտը,ես քեզ երբեք չեմ ների,երբեք,դու փոխել ես ինչ-որ մի չգիտեմ ինչի հետ,դու թույլ ես տվել,որ քո լպրծուն ընկերը իր կեղտոտ ձեռքերով դիպչի ինձ,դու տրորել ես մեր սերը…

 -Մանեˊ, խնդրում եմ, վերադարձիր ինձ մոտ:Ես գիտեմ, ես սխալ եմ գործել,բայց բոլորն էլ իրավունք ունեն սխալվելու,սիրելիˊս:

Գոռը նորից մոտ գնաց Մանեին,ամուր գրկեց, ու սկսեց շոյել նրա մարմինը:Նա շրթունքներով գտավ Մանեի շրթունքները ու սկսեց համբուրել:Նա համբուրում էր ինքնամոռաց,կարոտած,կրքոտ… Մանեն չէր դիմադրում.կամ ուժ չուներ,կամ չէր ուզում,կամ չէր գիտակցում,բայց նրան հաճելի էին Գոռի քնքշանքները:Գոռը, համբուրելով Մանեի երեսը, շրթունքներով իջավ դեպի պարանոց:Նա քաշեց Մանեի վրայից ծածկոցը և բացվեց նրա մերկ կուրծքը:Գոռը համբուրում էր Մանեի կուրծքը ու անընդհատ կրկնում.

 -Մանեˊ,սիրելիս,ես խանդում եմ,ես չեմ ուզում ,որ քո ամուսինը դիպչի քեզ,դու իմն ես,ես սիրում եմ քեզ ,սիրում եմ,սիրում եմ…դու իմն ես,ես քեզ սիրում եմ…

 -Գոռ,հեռացիր ,մի տանջիր մեզ երկուսիս:Ես ամուսին ունեմ,երեխա ունեմ…Մենք չենք կարող միասին լինել…Մենք կորցրել ենք մեր հնարավորությունը…խնդրում եմ ուղղակի գնա… հեռացիր իմ կյանքից…մի ստիպիր ինձ սխալներ անել…գնա,գնա…

- Մանեˊ,ես շնչահեղձ եմ լինում առանց քեզ,Մանեˊ,Մանեˊ,անու ̃շս,համո ̃վս,կյա ̃նքս,սի ̃րտս…Ախ աստված իմ,օգնիր համոզել նրան…

Մանեն ևս մեկ անգամ հրեց Գոռին իրենից,ծածկեց կուրծքը և ասաց.

 -Բժիշկ Վիրաբյան,ես ձեզ խնդրում եմ, տեղեկացեˊք, ինչպես է իրեն զգում իմ ամուսինը,նա վերակենդանացման բաժնում էր,երբ ինձ բերեցին այստեղ:

 -Մանեˊ,մի վանիր ինձ քեզանից,խնդրու ̃մ եմ:

Գոռը ծունկի եկավ նրա առաջ,բռնեց նրա ձեռքերը,մոտեցրեց իր երեսին ու սկսեց համբուրել.

-Ներիր ինձ սիրելիս,ներիր ու վերադաձիր ինձ մոտ,խնդրում եմ…

Մանեն անդրդվելի էր,նա ձեռքերը ազատեց Գոռի ձեռքերից ու երեխային գրկեց:Երեխան արթնացավ ու սկսեց լացել:Գոռը ստիպված էր դուրս գալ հիվանդասենյակից:

* * *

Մանեն շատ ծանր էր տանում Արամի մահը:Նա չէր ներում իրեն այն բանի համար,որ այդպես էլ չկարողացավ սիրել Արամին: Մանեն աղջկա անունը դրել էր Անի.մի անգամ,երբ դեռ նոր էին իմացել ,որ Մանեն հղի է, Արամն ասել էր,որ <<Անի>> է ծնվելու:

Հիմա Մանեն Անիի հետ զբոսայգում սպասում են Մելին: Մանեն անընդհատ մտածում էր,թե ինչպես է ինքն այսուհետ ապրելու:Հիմա նա պետք է աշխատի ամեն ինչ անել իր փոքրիկի համար,որպեսզի նա ոչնչի կարիք չզգա:Մանեն մտովի իր կյանքն էր դասավորում,երբ տեսավ Մելին,որը գալիս էր իրենց կողմ:Նա մանկասայլակը վարելով գնաց Մելին ընդառաջ:Երբ մոտեցան Մանեն տեսավ ,որ Մելի աչքերը խոնավ են`նա լաց էր եղել:Մանեն գրկախառնվեց ընկերուհու հետ և հարցրեց.

 -Մել,ինչ է պատահել,ի՞նչու ես տխուր,դու լաց ե՞ս եղել:

 Մելը հազիվ կոկորդում խեղդելով արցունքները ասաց.

 -Նարեկը բանակ է մեկնում:

 -Հա,գիտեմ,այսօր երեկոյան կանցնեմ հրաժեշտ տամ,առավոտյան չեմ կարող փոքրիկի հետ գնալ:

 -Դեմ չե՞ս լինի,եթե հիմա գնանք։

 -Միասի՞ն:

 -Այո,ես մենակ չեմ կարող գնալ,բայց ուզում եմ նրան բարի ճանապարհ մաղթել:

 -Լավ ,արի գնանք,բայց այդքան մի հուզվիր,նա հո մշտական չի գնում:

 -Մանեˊ,նա երկու տարի բացակայելու է:

 -Մեˊլ,դու սիրու՞մ ես Նարեկին:

 -Չգիտեմ,ես չեմ հասկանում թե ինչ եմ զգում,բայց որ չեմ ուզում նա հեռանա,դա փաստ է:

 -Իսկ նա՞…

 -Չգիտեմ։

Նրանք քայլելով դուրս եկան զբոսայգուց և քայլեցին դեպի կանգառ:

Նարեկենց տունը լիքն էր հարազատներով և նրա ընկերներով:Երբ Նարեկը տեսավ Մանեին ու Մելին մի տեսակ ուրախություն հայտնվեց նրա աչքերում:Նա անմիջապես նրանց դիմավորեց ու ուղեկցեց ծնողների սենյակ,քանի որ երեխան ճանապարհին քնել էր,և աղմուկից կարող էր արթնանալ:

 -Ինչ լավ եք արել,որ եկել եք,-ասաց նա:

 -Ինչպե՞ս ես,Նարեկ ջաˊն,առավոտյան ո՞ր ժամին ես գնալու,-հարցրեց Մանեն։

 -Լավ եմ,Մանե ջան,ութին տանից դուրս եմ գալու:

 -Պարզ է,Մել մնա Անիի մոտ,ես հիմա կգամ,լա՞վ,-ասաց Մանեն և դուրս եկավ նրանց մենակ թողնելու համար:

 -Լավ,մենք կհսկենք հրեշտակի քունը,-Մելի փոխարեն ասաց Նարեկը:

Մանեն դուրս եկավ իր հետևից ծածկելով դուռը:Մանեի դուրս գալուց հետո սենյակում լռություն էր տիրում:Ոչ Մելը,ոչ Նարեկը չգիտեին ,թե ինչ խոսեին:Նրանք իրար կողք նստած նայում էին Անիին:Լռությունը խախտեց Նարեկը.

 -Շնորհակալ եմ,-ասաց նա:

 -Ինչի՞ համար,-հարցրեց Մելը:

 -Որ եկար…

 -Նարեˊկ…

 -Մել,ոչինչ մի ասա,ուղղակի ինձ հետ եղիր,լա՞վ:

 -Նարեկ,ես չեմ ուզում,որ գնաս:

 -Ես էլ,չեմ ուզում հեռանալ քեձանից,բայց ուրիշ հնարավորություն չունեմ:Մել,ուղղակի չգիտեմ,վախենում եմ ,երբ վերադառնամ…

 Մելը մատով փակեց Նարեկի շրթունքները և չթողեց,որ նա շարունակի.

 -Նարեկ,ոչինչ մի ասա,ես քեզ կսպասեմ,քանի որ…

Նարեկը հայացքը հառեց Մելի աչքերին և սպասում էր ,որ նա խոսքը շարունակի:Մելը հայացքը իջեցրեց և առանց Նարեկին նայելու շարունակեց.

 -Քանի որ,դու այն մարդն ես,որին ես ուզում եմ նվիրել իմ ամբողջ կյանքը:

-Մել,ես սիրում եմ քեզ…

Նարեկը այս խոսքերի հետ գրկեց Մելին և բարձրացրեց ձեռքերի վրա:

 -Սիրում եմ,և դու էլ ես սիրում…և հիմա ես կարող եմ հանգիստ գնալ…

 -Նարեˊկ,չմոռանաս,որ այստեղ մի սիրտ հատուկ քեզ համար է բաբախում,-ասաց Մելը ցույց տալով իր կրծքավանդակը:

 -Չէ,սիրելիս ինչպես կարող եմ մոռանալ,ես աշխարի ամենաերջանիկ զորակոչիկն եմ…

Նա սկսեց համբուրել Մելին,ասես ուզում էր մտապահել նրա շրթունքների համը:Այդ ժամանակ Անին արթնացավ ու սկսեց լաց լինել:Մանեն երեխայի լացը լսելով եկավ, և Նարեկը դուրս եկավ սենյակից`հայացքը չկտրելով Մելից: