* * *

 Արդեն սեպտեմբերի սկիզբն է:Մանեն ամեն օր գնում է դասի,իսկ դասերից հետո Արամը նրան տուն է տանում:Արամը հիմա իր գործերը այնպես է դասավորել,որ կարողանա կնոջ հետ ավելի շատ ժամանակ անցկացնել:

 Հիմա էլ Արամը մեքենայում նստաց սպասում է Մանեին:Նրանք պետք է գնան տեսնելու իրենց նոր բնակարանը,որտեղ վերանորոգման աշխատանքներ են դեռ կատարվում:Տան ամեն մի աշխատանք կատարվում է Մանեի ճաշակով:

 Մանեն եկավ,բացեց մեքենայի դուռը և նստեց Արամի կողքին:

 -Եկա՞ր, սիրելիˊս,-կնոջը համբուրելով` հարցրեց Արամը:

 -Եկա,բայց մի փոքր լավ չեմ զգում ինձ,կլինի՞ այսօր չգնանք բնակարան,ուզում եմ պառկել:

 -Սիրելիˊս,հինգ րոպեով մտնենք նոր գնանք,այնտեղ հարցեր կան, որոնց դու պետք է լուծում տաս:

 -Լավ,բայց միայն խոստացիր, որ արագ դուրս կգանք ու անմիջապես տուն կգնանք:

 -Լավ,անուˊշս,խոստանում եմ:

 Մեքենան կանգնեց հինգհարկանի շենքի բակում:Արամը իջավ մեքենայից,գնաց Մանեի կողմի դուռը բացեց և ձեռքը մեկնեց նրան.

 -Արի համոˊվս:

 Մանեն բռնեց Արամի ձեռքը և իջավ մեքենայից:Տան դուռը բացեց մի միջին տարիքի տղամարդ.

 -Օ ̃,տիկին Մանեˊ,դուք մեզ պատվել եք ձեր այցով,համեցեք ձեր բնակարան,-կատակեց նա:

 -Շնորհակալ եմ,Հակոբ ջաˊն,գործերն ինչպե՞ս են:

 -Լավ,-պատասխանեց Հակոբը`միաժամանակ աթոռ առաջարկելով տան տերերին,-մինչև նոր տարի ամեն ինչ ավարտին կհասցնենք:

 -Այ դա լավ նորություն է,-ասաց Արամը,-փաստորեն նոր տորին կարող ենք մեր նոր բնակարանում դիմավորել:

* * *

 Առավոտյան զարթուցիչի ձայնը արթնացրեց Մանեին:Նա ալարկոտ բացեց աչքերը, անջատեց զարթուցիչը ու նորից քնեց:

 -Մանեˊ,սիրելիˊս դասի չե՞ս,-հարցրեց Արամը:

 -Չէ,Արաˊմ,ինձ լավ չեմ զգում,այսօր տրամադրություն չունեմ գնալու:

 -Մանեˊ,վերջերս քեզ անընդհատ վատ ես զգում,արի այսօր գնանք բժշկի:

 -Չէ,կանցնի,մի քիչ կպառկեմ ու կկազդուրվեմ,մի փոքր թույլ եմ ուղղակի:

 -Լավ, ոնց կուզես,ես մի քիչ գործեր ունեմ ,կգնամ ու շուտ կգամ,իսկ դու պառկիր,ոչինչ չանես :

Արամը գնաց`Մանեին թողնելով պառկած:Մանեն այլևս չկարողացավ քնել:Նա հանկարծ հասկացավ,որ իր ամսականը ուշանում է և իր վատ զգալու պատճառը կարող է հենց դա լինել:Նա արագ վեր կացավ ու գնաց լոգարան թեստ անելու:Մանեն սրտի ահով էր սպասում պատասխանին.<<Միայն ոչ դա,չէ,չէ,ես չեմ կարող հղի լինել,ես չեմ ուզում երեխա ունենալ>>,-մտածում էր Մանեն:Նա աչքերը փակել էր և չէր համարձակվում բացել:Վերջապես համարձակություն հավաքեց և նայեց թեստին:Պատասխանը դրական էր:Մանեի աչքերի դիմաց սևացավ:Նա մի կերպ բռնվեց լվացարանից,որպեսզի չընկնի:Ինքն էլ չիմացավ ,թե ինչպես հասավ իր մահճակալին:

Մանեն անկողնում պառկած մտածում էր, թե ինչու՞ իր կյանքն այսպես դասավորվեց,ինչու՞ է աստված իրեն պատժում:Բայց ոˊչ,դա պատիժ չէ։Ինչպե՞ս կարող է երեխան`այդ անմեղ արարածը, պատիժ լինել:Նա աստծո պարգևն է:Այոˊ,պարգևը նա շատ կսիրի իր երեխային,նա արդեն սիրում է նրան.<<Շնորհակալ եմ տեˊր,որ նոր իմաստ տվեցիր կյանքիս,շնորհակալ եմ:Ես իմ բալիկին կնիվիրեմ իմ մեջ եղած ամբողջ սերն ու քնքշությունը>>:Մանեն արդեն սկսեց պատկերացնել իր բալիկին,թե որքան գեղեցիկ ու անուշիկ բալիկ պետք է լինի նա:<<Տեսնես ու՞մ նման կլինի:Ում ուզում է թող նման լինի,միևնույն է ես արդեն անչափ սիրում եմ նրան>>:Մանեն երջանիկ մտքերով ընկավ ու խաղաղ քնեց:

 Արամը տուն եկավ երեկոյան,նրա գործերը երկար էին տևել:Նա Մանեին գտավ անկողնում.

 -Սիրելիˊս,դեռ վատ ե՞ս զգում քեզ:

 -Չէ,լավ եմ,նույնիսկ շատ լավ:

 -Այո՞,հապա ինչու՞ ես մինչև հիմա պառկած:Մանեˊ,դու տարօրինակ փայլում ես,կարող ե՞մ իմանալ,ի՞նչն է պատճառը:Գիտե՞ս,մեր ամուսնությունից հետո ես քեզ այսպիսին չեմ տեսել:

 Մանեն վեր կացավ անկողնուց,մոտեցավ ամուսնուն ու շատ ցածր,հազիվ լսելի ձայնով նրա ականջին շշնջաց.

 -Ես հղի եմ:

 -Ինչ՞,ես ճի՞շտ լսեցի,այո՞,մենք…

 -Այոˊ,երեխա ենք ունենալու:

 -Այ դու գժուˊկ,այդ էր հա ̃ պատճառը քո փայլի,դու չես խաբում չէ՞,սա կատակ չի ,չէ՞:

 -Չէ,ի՞նչ կատակ,ես թեստ եմ արել, և պատասխանը դրական էր:

 -Մանեˊ,ես աշխարհի ամենաերջանիկ մարդն եմ,ամենա-ամենա-ամենա…

 Արամն այս խոսքերի հետ գրկեց կնոջը և համբուրներ տեղաց նրա այտերին,պարանոցին,շուրթերին:

 -Արաˊմ,սպասիˊր,շունչս կտրվեց:

 -Վա ̃յ,ներիր համովս,ուղղակի ուրախությունից ինձ կորցրեցի:

 -Լավ,ես գնամ լոգանք ընդունեմ,իսկ դու մի համեղ բան պատրաստիր,պետք է նշենք քո լավ լուրը:

 Մանեն գնաց խոհանոց:Նա լսեց,թե Արամը ինչպես է լավ լուրը հեռախոսով հայտնում ծնողներին.

 -Ալո,պարոն Տարոն,-կատակով հորը դիմեց Արամը,-ինչպես ե՞ք:

 -Լավ ենք Արամ ջաˊն,ի՞նչ է պատահել,ինչո՞ւ ես նորից զանգահարել,քիչ առաջ խոսեցինք:

 -Զանգել եմ,որ ավելի լավ լինեք,պատրաստ ե՞ս լավ լուրի:

 -Արաˊմ,դե հոգիս հանեցիր,ասաˊ:

 -Պարոն Տարոն, դու շուտով պապիկ ես դառնալու:

 -Օ ̃,որդիս շնորհավորում եմ,հիմա մայրիկիդ կասեմ` անհամբերությունից տեղը չի գտնում,հեռախոսն է ձեռքիցս խլում :

 -Բարև ապագա տատիկ,շուտով,շատ շուտով դու տատիկ ես դառնալու:

 -Բարև Արամս,ապրես միշտ այդպես լավ լուրեր հայտնես:Ուրախ եմ բոլորիս համար:Արաˊմ,Մանես ինչպես է,հո իրեն վատ չի զգում:

 -Չէ,մամ ջաˊն, ամեն ինչ նորմալ է,մի քիչ թույլ է իրեն զգում,բայց դա կանցնի:

 -Դե,լավ նայիր իմ հարսիկին,իսկ ես մյուս ամիս երևի կգամ,հո մենակ չեմ թողնելու իմ անուշին:

 -Լավ,մամ ջաˊն,դե առայժմ:

 Հաջորդ օրը Մանեն իրեն համեմատաբար ավելի լավ էր զգում:Նա գնաց մոր մոտ,որպեսզի նրան էլ հայտնի լավ լուրը:Տիկին Լիաննան աշխատում էր դպրոցում` որպես կենսաբանության ուսուցչուհի:Երբ Մանեն եկավ,նա դասերը ավարտել էր և պատրաստվում էր տուն գնալ:Մանեին տեսնելով մայրը շատ ուրախացավ.

 -Վա՞յ,այս ում հրաշք աղջիկն է եկել,վա ̃յ գանձս,ինչպես պատահեց ,որ որոշեցիր ինձ այցելել:

-Լավ ես արել, իմ աղջիˊկ,իհարկե կարոտել եմ:

 -Մաˊմ, արի գնանք տուն,ես Արամին ասել եմ,որ քո տանն եմ լինելու:

 -Գնանք,արևˊս:

 Մանեն ու մայրը դպրոցից դուրս եկան,նստեցին տաքսի ու ուղևորվեցին տուն:Տաքսին կանգնեցրին շենքին մոտ գտնվող խանութի մոտ ու մտան խանութ:

 -Մանեˊ,ի՞նչ տանենք, պատրաստենք:

 -Մամ ջաˊն,ինձ համար մեկ է,ես քո պատրաստած ամեն ինչն էլ սիրում եմ:

 -Մանե ջաˊն,դե դու միրգ վերցրու,իսկ ես տեսնեմ` ինչ լավ բան եմ գտնում։

 -Լավ,մաˊմ, բայց արագ,ես անհամբեր եմ,քեզ լավ բան պիտի ասեմ:

 -Ասա,աղջիկս:

 -Չէ,տանը կասեմ:

Լիաննան ու Մանեն արդեն տանն են:Լիաննան մթերքներն է տեղավորում սառնարանում:Մանեն մտնում է խոհանոց,նստում աթոռին`մոր կողքին ու ուշադիր նայում մորը:Նրա հայացքից Լիաննան հասկանում է ,որ Մանեն ուզում է խոսեն։Նա նստում է և ասում.

 -Դեˊ,ես լսում եմ,ի՞նչ կարևոր բան պետք է ասեիր:

 -Մամ ջաˊն,ես երեխա եմ ունենալու:

 -Վա ̃յ,հրաշքս,ես ի ̃նչ լավ բան ասացիր:Բալեˊս,դու ուրախ ե՞ս:

 -Հա,մամ ջաˊն,շատ ուրախ եմ,-ասաց Մանեն,-<<Ավելի ուրախ կլինեի,եթե իմ երեխան սիրո պտուղ լիներ>>,-մտածեց նա:

 -Իմ աղջիˊկ,ե՞րբ գնանք բժշկի:

 -Երբ ասես,մամ ջաˊն:

Լիաննան շատ ուրախացավ:Նա քթի տակ երգելով ճաշ էր պատրաստում`իրեն երջանիկ տատիկ պատկերացնելով:Մանեն նրա կողքին էր նստած,բայց մտքերով շատ հեռու էր:

<<Գոռ,ինչքա ̃ն լավ կլիներ,որ երեխան մերը լիներ`իմն ու քոնը:Ինչու՞, Գոռ,ինչու՞ դու վանեցիր ինձ քեզանից:Որքա ̃ն գեղեցիկ ընտանիք կարող էինք կազմել>>:

* * *

Գոռը դուրս եկավ հիվանդանոցից շատ տխուր:Նա նստեց մեքենան և սկսեց անիմաստ վարել:Նա վարելով դուրս եկավ քաղաքից և դուրս եկավ մայրուղի:Մեքենայի արագությունը աստիճանաբար ավելացնում էր:Գոռը չէր հասկանում, թե ուր է գնում,ինչու է վարում:Նա չէր կարողանում մոռանալ Մանեին:Մանեի հարսանիքից հետո նա լրիվ իրեն կորցրել էր,իր տեղը չէր գտնում:Աշխատանքի վայրում չէր կարողանում մնալ,չէր ուզում գնալ հիվանդանոց:Հիմա էլ նա հաˊմ մեքենան էր վարում,հաˊմ մտքում կռվում մեկ ինքն իր, մեկ Մանեի հետ:Մի ակնթարթում նա միանգամից սթափվեց`դիմացից եկող մեքենայի ձայնային ազդանշանից:Գոռը հազիվ կարողացավ ավտոմեքենան քաշել մի կողմ,որպեսզի չհարվածի դիմացից եկող բեռնատարին:Նա արգելակեց ավտոմեքենան ,շարժիչը անջատեց,նստատեղը իջեցրեց և պառկեց:

* * *

 Մանեի ու Գոռի ծանոթության երկու տարին էր լրանում:Նրանք որոշել էին այդ օրը անցկացնել միասին,բոլորից հեռու Գոռենց ամառանոցում:Մանեն հատուկ այդ օրվա համար զգեստ էր գնել,գնացել էր վարսավիրանոց գեղեցկացել ու սպասում էր ,որ Գոռը գա իր ետևից:Նա լսեց Գոռի մեքենայի ազդանշանը,որով նա հայտնում էր ,որ եկավ:Մանեն անհամբեր նայեց լուսամուտից և նրա տրամադրությունը ընկավ,քանի որ Գոռը մենակ չէր:Մինչ Մանեն ուզում էր զանգել ու հարցնել, թե ովքեր են Գոռի հետ,Գոռը մտավ նրանց տուն.

 -Սիˊրտս,պատրաստ ե՞ս:

 -Այո,Գոˊռ,ո՞վքեր են մեքենայում,նրանք էլ ե՞ն մեզ հետ գալու:

 -Հա,արևˊս,Սարգիսն ու նրա ընկերուհին են,չկարողացա մերժել,ներում ես չէ՞:

 -Գոռ,բայց մենք այս օրը պետք է առանձին անցկացնեինք,սա մեˊր օրն է:

 -Լավ,սեˊրս,մի ուրիշ անգամ,այսօր այսպես ստացվեց:Դե,հապա պտտվիր տեսնեմ,որքա ̃ն լավն ես:

 Մանեն մուտքից դուրս գալով ճանաչեց Գոռենց կուրսեցի Սարգիսին ու նրա հետի աղջկան`նա նրա անունը չգիտեր,բայց ինստիտուտում տեսել էր:Նրա մասին էլ լավ բաներ չէին խոսում։Աղջիկը Մանեին տեսնելով ասաց.

 -Հաա ̃,Մանեն դու ե՞ս,շատ եմ լսել քո մասին,տեսել էլ էի,բայց չգիտեի, որ դու ես,շատ ուրախ եմ,-նա ծամոնը բերանի մեջ տարավ-բերեց,հետո փուչիկ փչեց ծամոնից ու ինքն իր արածի վրա հրճվեց:

 -Աղջի խելոք մնա,-նրան կարգի հրավիրեց Սարգիսը և դիմեց Մանեին,-ինձ հիշում ես Մանեˊ,ես Գոռենց կուրսից եմ:

Մանեն թեթև գլխով արեց ու զղջաց,որ համաձայնեց նրանց հետ գնալ:

Ավտոմեքենան սլանում էր շատ մեծ արագությամբ:Մանեն լուսամուտից դուրս էր նայում ու ոչինչ չէր խոսում`նրան հաճելի չէին Գոռի կուրսեցին ու նրա ընկերուհի կոչվածը: Մանեն ամբողջ ճանապարհին կռվում էր ինքն իր հետ,որ համաձայնեց գնալ նրանց հետ:<<Ա ̃խր ովքեր են այս մարդիկ,որ Գոռը համաձայնեց բերել իրենց հետ,ի՞նչ գործ ունեն նրանք մեզ հետ,ինչու պետք է այս օր ես հանդուրժեմ նրանց ներկայությունը մեր կողքին>>,-մտածում էր Մանեն:Սարգիսն ու նրա ընկերուհի Զառան ամբողջ ճանապարհին անհամ կատակներ էին անում ու իրենք իրենց արածների վրա ծիծաղում:Գոռը մերթընդմերթ մասնակցում էր նրանց խոսակցությանը,բայց հիմնականում կենտրոնացած էր մեքենան վարելու վրա:Մի ակնթարթ նա հայացքը կտրեց ճանապարհից նայեց Մանեին ու ասաց.

 -Սիրելիս,հիմա ի՞նչ, պիտի այդպիսի խոժոռ հայացք ընդունե՞ս,-ամեն ինչ լավ է,մենք միասին ենք,կարևորը դա է:

 -Գոˊռ ,չեմ ուզում գնանք,նրանց հետ չեմ ուզում,արի ետ դառնանք:

 -Մանեˊ,արդեն հասնում ենք,այ կտեսնես, ինչ հաճելի օր կանցկացնենք:

 -Դե լավ,ինչպես կասես:

Մեքենան կանգ առավ մի շքեղ ամառանոցի դիմաց:Դա Գոռենց ամառանոցն էր:Իրենց թանկ հյուրերին նրանք հաճախ էին այդտեղ բերում:Տունը դատարկ էր,բայց բակից երևում էր ,որ անուշադրության մատնված չէ:Գոռի տատիկն ու պապիկը հաճախ էին այստեղ լինում`հետևում պարտեզին,մաքրում տունը,փոխում լողավազանի ջուրը:Մի խոսքով ամառանոցը միշտ պատրաստ էր հյուրեր ընդունելու:Զառան արագ դուրս թռավ ավտոմեքենայից ու բացականչեց.

 -Վա ̃յ,լողավազան էլ կա,ինչ լավ է,ափսոս լողազգեստս չեմ բերել:Բայց ոչինչ, միևնույն է ես կլողամ:

 -Գոˊռ,այս իրերը ու՞ր ենք տանում,-մեքենայի բեռնախցիկը դատարկելով հարցրեց Սարգիսը:

 -Սաք,վերեև տար, այնտեղ էլ խոհանոցը կգտնես:

 -Գոˊռ,ո՞րտեղ կարող եմ զգեստափոխվել,ուզում եմ լողալ,-հարցրեց Զառան:

 -Հիմա դրա ժամանակը չի,-Գոռի փոխարեն պատասխանեց Սարգիսը,-ինչքան անհամբեր ես:

 -Սիրունս,արի վերեև ,միˊ կանգնիր հյուրի նման,-Մանեին դիմեց Գոռը`ինքն առաջ անցնելով,բարձրանալով աստիճաններով և ճանապարհը ցույց տալով:

 -Գոˊռ,ի ̃նչ լավն է ձեր պարտեզը,ինձ այստեղ այնքան լավ եմ զգում:

 -Արիˊ, համոˊվս,պարտեզի հրաշքներին հետո կծանոթանաս,հիմա սոված ենք`մի կտոր բան ուտենք, հետո:

 Երիտասարդները տանը տեղավորվեցին:Մանեն տան տիրուհու նման գոգնոցը կապեց ու անցավ խոհանոց սեղան գցելու:Տղաները բակում կրակ էին վառել միսը խորովելու համար,իսկ Զառան արագ հանեց զգեստները մնաց միայն ներքնազգեստներով և իրեն գցեց լաղավազանը:Քիչ անց սեղանն արդեն գցված էր,խորովածը պատրաստ, և երիտասարդ զույգերը վայելում էին այն:Սարգիսը վերցրեց օղու բաժակն ու ասաց.

-Եկեք խմենք Մանեի ու Գոռի կենացը,որ դեռ այսպիսի տարեդարձեր շատ նշեն:

 -Մենք էլ չէ՞,Սաˊք,-մեջ ընկավ Զառան:

 -Մի խանգարի,չե՞ս տեսնում կենաց եմ ասում,-սաստեց նրան Սարգիսը:

Նա նորից վերցրեց բաժակը,որը մինչ այդ դրել էր սեղանին ու շարունակեց.

 -Հա,ի՞նչ էի ասում,հա հիշեցի,խմենք նրանց կենացը,որ մյուս տարեդարձերին էլ մեզ հիշեն:

 Երիտասարդները բաժակները իրար խբեցին ու խմեցին:Մանեն մի փոքր կում արեց`նա չէր սիրում ալկոհոլ:Քիչ անց տղաների վրա արդեն խմիչքն իր ազդեցությունն էր գործել,իսկ Զառան նրանց հավասար խմում էր ու անիմաստ ծիծաղում:Դա էլ ավելի էր գրգռում Մանեի` առաց այդ էլ գրգռված նյարդերը:Հետո Սարգիսն առաջարկեց թուղթ խաղալ:Մանեն հրաժարվեց ու պարապ չմնալու համար իջավ բակ`տեսնելու պարտեզի հրաշքները:

Պարտեզն ամբողջությամբ կանաչապատ էր:Մի քանի տեղ փոքրիկ ջրացայտեր էին դրված,որոնց շնորհիվ այն ջրվում էր:Պարտեզում ինչ տեսակի ծաղիկ ասես կարող էիր գտնել` տարբեր երանգների վարդեր, քաջվարդեր,շանբերաններ,հնդկական մեխակներ,անյուտայի աչիկներ,ինչպես նաև պարտեզը զարդարում էին բերքատու ծառերը Պարտեզի մի կողմում լողավազանն էր,մյուս կողմում հովանոցի տակ սեղան ու աթոռներ էին դրված:Մի խոսքով այն հիշեցնում էր փոքրիկ դրախտ:Մանեն հիացած զբոսնում էր այգում`նա ամբողջովին մոռացել էր իր ընկերախմբին ու իրեն երջանիկ էր զգում:Երկար ժամանակ նա չէր կարողանում կտրվել ծաղիկներից ու վերև բարձրանալ:Մանեն մտածեց, որ խաղը շատ երկարեց :Նա որոշեց բարձրանալ և Գոռին  էլ կանչել պարտեզ,որպեսզի միասին լուսանկարվեն:Երբ նա տուն մտավ,այնտեղ  տարօրինակ լռություն էր տիրում:Մի պահ նա մտածեց ,որ ընկերները այդտեղ չեն:Արդեն ուզում էր նորից բակ իջնել, երբ լսեց Սարգիսի ձայնը.

 -Եկա՞ր սիրուն աղջիկ,իսկ ես քեզ էի սպասում:

 -Ի՞նձ,ինչու՞,իսկ ո՞րտեղ է Գոռը:

 -Այստեղ,մոտակայքում,և ինչքան հասկանում եմ իրեն շատ լավ է զգում:

 -Մոտակայքու՞մ,ո՞րտեղ,ի՞նչեր ես խոսում,պարզ խոսիˊր:

 -Ասում եմ այն ինչ կա:Քո շատ սիրելի Գոռը հիմա սենյակում է Զառայի հետ:

 -Չեմ հավատում ,դու ստում ես,-լացակումած ասած Մանեն ու վազեց դեպի սենյակների կողմը:Նա հերթով բացում էր սենյակների դռները գոռին գտնելու համար:Վերջապես նա գտավ Գոռին և չհավատաց իր աչքերին`Գոռը գտնվում էր անկողնում Զառայի հետ:Նրանք չնկատեցին Մանեի գալը:Մանեն արագ ծածկեց դուռը:Նա տեղում կանգնած աչքերն էր տրորում`մտածելով ,որ մղձավանջային տեսիլքն հիմա ուր որ է կանցնի:Նա սթափվեց ,երբ լսեց սարգիսի ձայնը.

 -Դե ի՞նչ,համոզվեցիր ,որ չէի ստում:մենք թուղթ խաղացինք գրազով:Գիտես ի՞նչ գրազով:

 -Լռիˊր,ես ատում եմ ձեզ,մի խոսիր,քո ձայնն անտանելի է ինձ համար:

 -Բայց ինչ անհետաքրքիր աղջիկ ես ,Մանեˊ,մի՞թե քեզ հետաքրքիր չի գրազը:Լավ,ես ամեն դեպքում կասեմ:Ուրեմն ,պարտվողը պետք է կատարեր հաղթողի ուզածը:Իսկ քո շատ սիրելի Գոռը պարտվեց իմ շատ սիրելի Զառային:

 -Դու ձայնդ կտրելու՞ ես, թե՞ոչ:

 -Ու հիմա,քանի որ մենք մնացինք միայնակ,կարող ենք միանալ:

 Այս խոսքերի հետ Սարգիսը մոտեցավ Մանեին թիկունքից և ձեռքերը դրեց նրա գոտկատեղին:Մանեն նրա ձեռքերը կոպիտ ձևով իջեցրեց ու մի քայլ առաջ գնաց :Սարգիսին դա ավելի ոգևորեց,քանի որ նա դիմադրություն զգաց,իսկ դա ավելի է գրգռում ցանկությունը:

 -Դե լավ ,Մանեˊ,ինքդ էլ գիտես ,որ վաղուց աչք ունեմ վրադ:Վերջապես առիթ է ընձեռնվել և պետք է օգտվեմ այդ առիթից:

Նա նորից մոտեցավ Մանեին,քաշեց նրա թևից դեպի իրեն ու ամուր պահելով իր գրկում,փորձեց համբուրել Մանեի շուրթերը:Մանեն դիմադրեց,հրեց նրան ու դուրս պրծավ նրա գրկից:

Սարգիսը հասավ Մանեի հետևից,բռնեց նրան ու սկսեց շոյել Մանեի մարմինը:Մանեն զզվանքից փշաքաղվեց,նա նորից փորձ արեց դուրս պրծնել այդ լպրծունի ձեռքից,բայց ապարդյուն`Սարգիսը ամուր էր բռնել նրան:Մանեն ոտքով հարվածեց նրա որովայնին,հրեց նրան ու դուրս պրծնելով`սկսեց վազել աստիճաններով:Սարգիսը մի պահ մնաց տեղում,հետո իրեն հավաքեց ու վազեց նրա հետևից:

 -Մանեˊ,միˊ փախիˊր,միևնույն է, իմն ես լինելու ,քեզ այստեղ ոչ ոք չի օգնի:

 Մանեն,որքան ուժ ուներ վազում էր,բայց քանի որ անհարմար երկար շրջազգեստ էր հագել, չկարողացավ փաղչել,սայթաքեց ու նորից ընկավ Սարգիսի ձեռքը:Սարգիսը նրա մազերից,ու Մանեն ցավից մի ճիչ արձակելով,ընկավ գետնին:Սարգիսը հարձակվեց նրա վրա և ուժեղ քաշելով Մանեի հագուստը,պատռեց նրա վերին հատվածը:Հագուստի պատռվածքից երևում էր Մանեի ճերմակ կուրծքը,որը էլ ավելի գրավիչ թվաց Սարգիսին կարմիր կրծքկալի տակից:Նա իր վավաշոտ շուրթերով սկսեց ագահորեն համբուրել Մանեի կուրծքը:Մանեն դիմադրում էր ու, վիրավորանքը մոռացած, Գոռին օգնության կանչում.

 -Գոˊռ,խնդրում եմ,Գոˊռ,օգնի ̃ր,-կանչում էր Մանեն:

 -Ձայնդ կտրիˊր,միˊ խանգարիր նրանց,-նրան սաստում էր Սարգիսը,-թուլացիր Մանեˊ,դու իմ գրկում ես:

 -Գոˊռ,Գոˊռ,օգնիˊր,աստծու սիրույն,խնդրու ̃մ եմ,օգնի ̃ր,Գոˊռ:Օգնեցե ̃ք,օգնեցե ̃ք:

 Սարգիսը շոյում էր աղջկա մարմինը,համբուրում այն:Մանեն անընդհատ գլուխը աջ ու ձախ էր փախցնում,որպեսզի Սարգիսը չհամբուրեր շուրթերը:Սարգիսը մի պահ բարձրացավ Մանեի վրայից,արձակեց շալվարի գոտին,ճարմանդը և պատրաստվում էր հանել շալվարը,երբ թիկունքին զգաց մեկի ներկայությունը:Ալդ մեկը Գոռն էր:Նա բռնեց իր համակուրսեցուն,բարձրացրեց ու շպրտեց մի կողմ:Մանեն իր հագուստի ծվեններով արագ-արագ փորձում էր ծածկել մերկությունը:Գոռը կատաղած հարձակվեց Սարգիսի վրա և սկսեց հարվածներ հասցնել նրա մարմնի տարբեր հատվածներին:Սարգիսը չէր հասցնում ուշքի գալ,երբ հաջորդ հարվածն էր ստանում:Այդ աղմուկից Զառան դուրս էր եկել սենյակից և իջել ներքև: Նա ամբողջովին մերկ էր`սավանով փաթաթված:Տեսնելով Սարգիսին այդ վիճակում նա վազեց և փորձեց ազատել նրան Գոռից:Գոռը իրեն չէր տիրապետում,նա այնպես հարվածեց  Զառային,որ նա փռվեց գետնին:Մանեն անջատված նայում էր,թե ինչ է կատարվում:Հանկարծ նա, ուշքի գալով, արագ ելավ տեղից և դուրս վազեց տանից`վերցնելով իր հետ կախիչի վրայից առաջին պատահած հագուստը,որը Գոռի պիջակն էր:Մանեն պիջակով փաթաթված սարսափահար վազում էր :Նա այնքան վազեց մինչև հասավ մայրուղի:Չէր կողմնորոշվում ի՞նչ անել,ինչպե՞ս անել, ու՞ր գնալ:Նա անընդհատ ինքն իրեն աղոթում էր,-<<Աստված իˊմ,օգնի ̃ր ինձ, ինձ մենակ մի թող,խնդրու ̃մ եմ,  օգնի ̃ր, աստվաˊծ,օգնի ̃ր,աստվաˊծ,աստվաˊծ,օգնի ̃ր>>:Նա վազում էր մայրուղով և ավտոմեքենաներին փորձում կանգնեցնել:Վերջապես նրան հաջողվում է մի մեքենա կանգնեցնել,որի վարորդը միջին տարիքի կլիներ:Մանեն բացատրեց նրան իր հետ կատարվածը և խնդրեց իրեն տուն հասցնել:Մանեն մի կերպ կարողացավ ասել իր հասցեն:Երբ նա տուն վերադարձավ,նրա մայրը տանը չէր:Նա արագ վրայից հանեց պատռված զգեստը,Գոռի պիջակը և մտավ լոգարան`վրայից մաքրելու Սարգիսի կեղտերը:Մանեն լացում էր,ինքն էլ չգիտեր ,թե ինչն էր իր համար ավելի վիրավորական Գոռի դավաճանությունը,թե Սարգիսի անդուր հպումները:Նա ցնցուղը պահել էր մարմնի վրա ու անընդհատ մաքրում էր իր վրայից այդ կեղտը,որի մեջ նրան թաթախել էր Սարգիսը:Մանեն իրեն ապականված էր զգում,երբ հիշում էր,որ նրան դիպել էին այդ լպրծունի ձեռքերը,շուրթերը:Նա աչքերը փակում էր,որ վերանաին այդ հիշողությունները,բայց ավելի վատ էր`նորից վերապրում էր այդ տհաճությունը:Նրա աչքերից արցունքները հոսում էին առատ գետերի պես:Մանեն չէր կարողանում հանգստանալ,նա իր կյանքը ավարտված էր համարում.<<Ինչու՞,աստվաˊծ,ինչու ինձ մենակ թողեցիր,ինչու՞,որ մեղքիս համար եմ հատուցում>>:Նա անընդհատ ջանասիրաբար մաքրում էր իր մարմինը,տրորում էր այն աստիճան,որ ամբողջությամբ կարմրել էր:<<Աստված իˊմ,ես ապականված եմ,նա իր կեղտոտ ձեռքերով ինձ էր դիպում,ես մաքուր չեմ,որքա ̃ն կեղտոտ եմ ես>>:Մանեն լոգարանից դեռ դուրս չէր եկել,երբ մայրը վերադարձավ:Նա տեսավ ,որ Մանեն տանն է ու զարմացած հարցրեց.

-Մանեˊ,ի՞նչու ես շուտ տուն եկել,հո՞ քեզ վատ չես զգում:

 -Չէ,մաˊմ,-լոգարանից նրան պատասխանեց Մանեն`հազիվ զսպելով լացը,-հիմա դուրս եմ գալիս:

 -Մանեˊ,դու քաղցած չե՞ս:

 -Չէˊ,ես կուշտ եմ,-ասաց Մանեն ու մտքում ավելացրեց,-<<ես ամեն ինչից կուշտ եմ`այս աշխարհից,այս մարդկանցից,սիրուց…Սե՞ր,ի՞նչ սեր:Չկա սեր:Եթե սեր լիներ,հավատարմություն էլ կլիներ:Ուրեմն չկան և մեկը,և մյուսը>>:Երբ Մանեն դուրս եկավ լոգարանից,մայրը սուրճ էր պատրաստել ու սպասում էր նրան.

-Դե,արի իմ աղջիˊկ,արի սուրճ խմենք:Լիաննան բաժակները մատուցարանի վրայից դրեց սեղանին ու , երբ նայեց աղջկան,հասկացավ ,որ ինչ որ բան է եղել:

 -Մանեˊ,դու լաց ե՞ս եղել,ինչ է պատահել:

 Մանեն ընկավ մոր գիրկը և սկսեց լաց լինել.

 -Մաˊմ,մենք Գոռի հետ վիճեցինք,ուրիշ ոչինչ միˊ հարցրու,խնդրու ̃մ եմ:

 Լիաննան գրկեց աղջկան, և Մանեն ազատություն տվեց կոկորդը խեղդող արցունքներին:

 Դա եղավ մոր ու աղջկա վերջին խոսակցությունը Գոռի մասին:Լիաննան չէր խոսում,որպեսզի չթարմացներ աղջկա վերքերը,իսկ Մանեն ուղղակի ուզում էր մոռանալ այդ օրվա դեպքերը:Նա ինքն իրեն խոսք տվեց,որ էլ երբեք չի սիրի որևէ մեկին,իսկ եթե ամուսնանա էլ,երբեք չի հագնի սպիտակ`մաքրություն խորհրդանշող զգեստ:Նա համարում է,որ չկա աշխարհում մաքրություն,որ ինքն էլ մաքուր չէ, և սպիտակ զգեստով եկեղեցի մտնելը աստծուն անարգանք կլինի իր կողմից:

* * *

 -Մեˊլ,ես քեզ ասացի չէ,որ չեմ ուզում որ պարես այդ տղայի հետ,դա ինձ դուր չի գալիս:

 -Չեմ հասկանում ինչ վատ բան եմ անում,որ դեռ քեզ էլ դուր չի գալիս:

 -Ես չեմ ուզում,որ պարես նրա հետ,դժվար է հասկանալ:

 -Նարեˊկ,մինչև քեզ հետ ծանոթանալը ես պարում էի նրա հետ,ու հիմա քաղաքավարի չի լինի իմ կողմից հրաժարվել նրա հետ պարելուց:

 -Մեˊլ,խնդրում եմ մի գնա այդ մրցույթին:Դու պատկերացնում ես իմ վիճակը`դու գնում ես Լիբանան առանց ինձ ու այնտեղ պիտի կիսամերկ վիճակում պարես ինչ-որ մի տղայն հետ:Իսկ ե՞ս,ես ի՞նչ անեմ,ես անզորությունից տեղս չեմ գտնում:

 -Նարեˊկ,մենք մի քանի ամիս է ինչ ճանաչում ենք իրար,իսկ դու արդեն քեզ իրավունք ես վերապահում ղեկավարել իմ կյանքը,այդպես չի կարելի:

 -Չէˊ,Մեˊլ,դու սխալվում ես,սա կյանք ղեկավարել չի ,ինչպես դու ես որակում,սա ուրիշ անուն ունի:

 -Եվ…ի՞նչ ես դու անվանում քո պահվածքին:

 -Խանդ,ես խանդում եմ,այո խանդում եմ:Ես ինձ վատ եմ զգում միայն այն մտքից,որ ինչ-որ մեկը գրկում է քո մեջքը,դիպչում է քո մարմնին,պարում է քեզ հետ:

 -Նարեˊկ,ինչե՞ր ես խոսում,դու լսում ե՞ս քո ասածները:

 -Հա,Մել,ես խանդում եմ,քանի որ…

 -Քանի որ,ի՞նչ…

 -Քանի որ…

 Նարեկը չէր համարձակվում ասել ինչու է խանդում:Նա մտածում էր,թե ինչ հորիներ,որ չպատասխաներ այդ հարցին,իսկ Մելը շարունակում էր.

 -Նարեկ,դե ասա,քանի որ ի՞նչ:

 -Քանի որ սիրում եմ քեզ:

 Մելը չէր սպասում այդ խոստովանությանը։Նա սպասում էր,որ Նարեկը պիտի ասի, որ անհանգստանում է իր համար,կամ որ պարզապես չի ուզում ,որ Մելը պարի:Նրանք մտերմացել էին,բայց Մելը դա ընդունում էր որպես ընկերություն,այնինչ Նարեկի ասածներից երևաց,որ Մելը սխալվել էր, կարծելով,որ իրենք ընկերներ են:

 -Նարեˊկ,ներիր,բայց ես ճեի սպասում այդպիսի խոստովանության:

 -Ուշադրություն մի դարձրու Մել,անցած լինի,ես դա ուղղակի ասացի,լեզվի սայթաքում էր:

 -Պետք չի արդարանալ ,Նարեˊկ,ես քեզ չեմ դատապարտում,ուղղակի ես չէի սպասում:

 -Մեˊլ,ես չպիտի խոսեի այդ մասին,քանի որ գարնանը բանակ պիտի զորակոչվեմ,և չէի ուզում նախօրոք քեզ ասել այդ մասին:Մտածում էի,որ զորացրվելուց հետո,եթե դեռ հնարավոր լինի…

 Նա էլ չշարունակեց,քանի որ պատկերացրեց,որ կարող է կորցնել Մելին։

 -Նարեˊկ,դու ինձ հանկարծակիի բերեցիր,արի այս թեման հետաձգենք հետոյի համար ,լա՞վ,հիմա ես խառն եմ,ու ոչինչ չեմ հասկանում։

 -Ի՞նչը չես հասկանում,որ սի՞րում եմ քեզ,այո՞,այդ չե՞ս հասկանում:

 -Նարեˊկ,ներիր,բայց մի վիրավորվիր,ու արի այլևս չխոսենք այդ մասին:

<<<<<< ՆԱԽՈՐԴ ՄԱՍԸ ----- ՀԱՋՈՐԴ ՄԱՍԸ  >>>>>>