Գարիկը քսանվեց տարեկան էր:Նա ամուսնացած էր արդեն գրեթե երեք տարի,ուներ կին և աղջիկ երեխա,որի ծննդյան երկու ամյակն էր լրանում շուտով:Նա իր կնոջն ու երեխային շատ էր սիրում:Գարիկը երջանիկ էր նրանց կողքին,բայց երբեմն սիրում էր մենակ մնալ,կտրվել իր առօրյաից,ինչպես և այդ օրը նա որոշել էր գնալ իր ամենասիրած վայրը` քաղաքի ծայրամասերից մեկում գտնվող մի հին կամուրջ,որի վրա կար մի փոքրիկ նստարան:Այնտեղ սովորաբար մարդաշատ չէր լինում:Կամրջի առջև բացվում էր գեղեցիկ տեսարան և դա նպաստում էր նրան,որպեսզի Գարիկը այնտեղ լիցքաթափվեր իր լարված առօրյաից:Նա ծխելով քայլում էր կամրջի վրայով:Հասնելով նստարանին,Գարիկը նետում է ծխախոտը և նստում:Նա գլուխը կախ մտքերով էր ընկած,երբ հանկարծ նրան է մոտենում մի աղջիկ:

 -Կարո՞ղ եմ նստել,-հարցրեց նա:

 Գարիկը հանկարծակիի եկավ,զարմացած նայեց աղջկան` մտածելով թե ինչպես նա հայտնվեց,որ ինքը չնկատեց:

 -Այո,իհարկե,-սիրալիր պատասխանեց Գարիկը:

 Աղջիկը նրա աչքերի մեջ նայեց,ապա նստարանին,կարծես սպասելով,որ մի կողմ քաշվի և իրեն տեղ տա նստելու:Գարիկը մի պահ գլխի չնկավ,թե ինչի է սպասում աղջիկը,քանի որ այդ պահին չգիտակցեց,որ նստած է նստարանի մեջտեղում և իր կողքին ևս մեկ հոգի նստել չի կարող:

 -Ախ հա,կներե ́ք,-ժպտաց Գարիկը` մի կողմ քաշվելով,նստարանի աջ հատվածը զիջելով աղջկան:

 -Շնորհակալություն,-ասաց աղջիկը և նստեց նրա կողքին:

 Երկուսն էլ լուռ էին` յուրաքանչյուրն իր մտքերով ընկած:

 -Ուզում եմ նետվել կամրջից,-միքանի րոպե լռությունից հետո,անսպասելի ասաց աղջիկը:

 -Ի՞նչ,-զարմացավ Գարիկը` նայելով նրան:

 -Մեռնել եմ ուզում:

 -Այսի՞նքն:

 -Դե ի՞նչ այսինքն,ապրել չեմ ուզում:

 -Ջա ́ն ի՞նչ է պատահել:

 -Հոգնել եմ այս անիմաստ կյանքից:

 -Պետք չէ այդպես մտածել,հիմա ինչ-որ բաներից նեղված եք երևի,բայց հետո ինքներդ կհամոզվեք,որ կյանքը ամենևին էլ անիմաստ չէ:Այս կյանքում ամեն ինչ անցողիկ է և ամեն անգամ անձրևից հետո արև է փայլում:

 -Չեմ կարծում,-վստահ ու կտրուկ պատասխանեց աղջիկը:

 -Կտեսնե ́ք,որ ամեն ինչ լավ կլինի,մի հուսահատվե ́ք,սիրուն աղջի ́կ:

 -Նյարդայինանում եմ,երբ սկսում են ինձ խղճալ ու հուսադրել,-զայրացավ աղջիկը` նայելով Գարիկին,-համել ես վաղուց արդեն աղջիկ չեմ,-ժպտալով ավելացրեց նա` գլուխը շրջելով դեպի գեղեցիկ տեսարանը:

 -Ի՞նչ,-ուրեմն դա է պատճառը,մտածեց Գարիկը,երևի պատվազրկել են նրան և այդ պատճառով ուզում է ինքնասպան լինել:

 Միքանի րոպե լռություն տիրեց:Հետո աղջիկը լուռ վեր կացավ տեղից և քայլեց դեպի կամուրջի քանդված եզրը:

 -Ու՞ր եք գնում,-անհանգստացած հարցրեց Գարիկը:

 -Արդեն ասացի,-պատասխանեց աղջիկը:

 Գարիկը միանգամից վեր թռավ տեղից և շտապեց նրա ետևից:

 -Գժվել ե՞ս ինչ է,-նա արդեն անցավ դուի,քանի որ շփոթվեց ու մի կողմ թողեց քաղաքավարությունը,-սպասի ́ր մեկ րոպե:

 Աղջիկը մեխանիկորեն կանգ առավ:

 -Ինչի՞ն սպասեմ,-հարցրեց աղջիկը ու շարունակեց քայլել:

 -Դու հասկանում ե՞ս,թե ինչ ես անում,-Գարիկը գրեթե հասնում էր նրան,սակայն ևս երկու քայլ և աղջիկը կամրջի քանդված եզրի մոտ էր,-խնդրում եմ,սպասի ́ր մեկ րոպե,-կիսահրամայական,կիսախնդրողական տոնով վախեցած գոռաց Գարիկը նրա ետևից,-աղջիկը կրկին կանգ առավ,հասնելով կամրջի եզրին ու ներքև նայեց:Գարիկը հասավ նրա ետևից,կանգ առավ նրանից մի փոքր հեռավորության վրա.

 -Տեսնու՞մ ես ինչ բարձր է,երեսուն մետրից ավելի կլինի,-նա ձեռքը մեկնեց աղջկան,-այս կողմ արի ́,խնդրում եմ:

 -Ինչու ե՞ք ինձ խանգարում,չասացի՞ չեմ սիրում,որ ինձ խղճում են,հասկանու՞մ եք դրանից ես ավելի եմ կատաղում,-նա արդեն նյարդագրգիռ էր և կարծես վախ կար ներսում,սկսում էր գիտակցել,թե ինչ կլինի իրեն այդ քայլն անելով,-հեռացե ́ք խնդրում եմ,-նրա լացից ուռած ու կարմրած աչքերը,որոնք այդպես էլ շատ գեղեցիկ ու գրավիչ էին,սկսեցին փայլել արցունքներից:

 -Պատկերացնում ե՞ս,թե ինչ կլինի քեզ հետ,եթե ցած նետվես,այդ նուրբ ու քնքուշ դեմքդ ամբողջովին ջարդուփշուր կլինի:

 -Ինձ համար մեկ է,միևնույն է ես մեռնելու եմ:

 -Իսկ եթե ողջ մնա՞ս սիրունս,այդ դեպքում համ հոգիտ կցավի,համ մարմինդ,քաղցր ջան:

 -Մենք իրար չենք ճանաչում ու ինձ դուր չի գալիս,որ այդպես ես դիմում,-զայրացավ աղջիկը,-անունս Մերի է:

 -Հաճելի է Մերի ջան,-Գարիկը կրկին ձեռքը նրան մեկնեց,-իսկ ես Գարիկն եմ:

 -Նմանապես,-դողացող ձայնով պատասխանեց Մերին և իր նուրբ ու փոքրիկ ձեռքով բռնեց Գարիկի ձեռքը:

 -Քայլե՞նք մի փոքր,-հարցրեց Գարիկը և առանց պատասխանի սպասելու,աղջկան կարծես քաշելով հեռացրեց կամրջի եզրից:

-Քանի՞ տարեկան ես,-հանկարծ հարցրեց Մերին:

-Քսանվեց,իսկ դու՞:

-Քսանմեկ:

- Կասե՞ս թե ինչ է եղել, ինչի՞ց ես նեղված :

-Ավելի լավ է չիմանաս,-պատասխանեց Մերին ու մի փոքր դադարից հեսո ավելացրեց,-երկար պատմություն է:

-Ես չեմ շտապում ու պատրաստ եմ լսել,անկեղծ եմ ասում ինձ շատ է հետաքրքրում,թե քեզ պես հրեշտակը ինչու է ուզում ինքնասպան լինել:

-Ես հրեշտակ չեմ,հրեշտակները երկնքում են լինում:

-Փաստորեն այդ հրեշտակներից մեկը երկնքում չի ու իմ կողքին քայլում է այս պահին:

Մերին ժպտաց:

-Շնորհակալություն:

-Դե լսում եմ,կարող ես պատմել:

-Ոչ հիմա,լա՞վ:

-Լավ, ինչպես կուզես:

Մի պահ լռություն տիրեց:

-Ինչո՞վ ես զբաղվում,Մերի ջան:

-Ոչ մի բանով:

-Բա ամբողջ օրդ ինչպե՞ս ես անցկացնում:

-Մուլտեր եմ նայում,-ժպտալով պատասխանեց Մերին:

-Մուլտե՞ր:

-Այո,ի՞նչ է մտածում ես,որ մանկամիտ եմ:

-Իհարկե ոչ,-պատասխանեց Գարիկը,-ես ինքս ել մեկ-մեկ նայում եմ,իսկ ուրի՞շ:

-Ուրիշ սիրում եմ երաժշտություն լսել:

-Ի՞նչ երաժշտություն:

-Տարբեր,բացի ռաբիզից:

Գարիկը ժպտաց,-ես նույնպես չեմ սիրում ռաբիզ լսել:

-Իսկ դու ի՞նչով ես զբաղվում,Գար,-հարցրեց Մերին շատ մտերիմ տոնով:

-Աշխատում եմ,սիրում եմ երաժշտություն գրել,նվագել դաշնամուրի վրա…

-Լու՞րջ,-զարմացավ Մերին,-իրո՞ք երաժշտություն ես գրում;

-Այո,լուրջ եմ ասում:

-Երաժիշտ ե՞ս մասնագիտությամբ;

-Մասնագիտությամբ հաշվապահ եմ,իսկ երաժշտությամբ զբաղվում եմ ազատ ժամանակ:

Նրանք մի պահ լուռ քայլում էին:

-Ո՞վ է քեզ նեղացրել:

Մերին ձայն չհանեց,այնպիսի տպավորություն էր,կարծես նա չլսեց էլ Գարիկի հարցը:

-Մերի կպատմե՞ս,թե ինչ է եղել,- Գարիկը կանգ առավ:Մերին նույնպես,-Դե լսում եմ,պատմիր լա՞վ :

-Լավ,-պատասխանեց Մերին,-բայց արի քայլենք:Նրանք շարունակեցին քայլել:

-Արդեն կարող ես սկսել,-ժպտաց Գարիկը:

-Ես սովորում էի բժշկական քոլեջում,ավարտելուց հետո սկսեցի աշխատել որպես բուժքույր:Հենց այնտեղ էլ հանդիպեցի նախկին ամուսնուս,որը բժիշկ էր,-հետո նա մի պահ դադար տվեց,աչքերում արցունքներ երևացին,ապա շարունակեց,-Մենք երեխա չէինք ունենում,խնդիրն իմ մեջ էր:Մերին կրկին դադար տվեց,մաքրեց աչքերից արցունքները ու կրկին շարունակեց;-Երեք տարի բուժվելուց հետո վերջապես հղիացա:Ուրախությանս չափ ու սահման չկար:Որոշ ժամանակ անց մեր հարաբերությունները վատացան,հետո իմացա ,որ նրա կյանքում ուրիշ մեկն էր հայտնվել:Այդ օրվանից կյանքս վերածվեց դժոխքի:Հետո երեխաս ծնվեց,մտածում էի, որ նրանով կապրեմ,կմխիթարվեմ,բայց աստված ինձ համար ուրիշ ճակատագիր էր պատրաստել:Երեխաս առողջ չէր ու տասնհինգ օր անց մահացավ:Իմ առողջականը վատացավ ու որոշ ժամանակ ինձ պահեցին հիվանդանոցում:Երբ դուրս գրվեցի վերադարձա տուն,այդ տունն արդեն իմը չէր:

Գարիկը լուռ լսում էր:Նա շոկի մեջ էր ,չգիտեր ինչ ասեր:Մերին ավարտեց իր տխուր պատմությունը մի քանի խոսքով:Նա լռեց:

-Մտքովս չէր անցնում,որ այդպիսի պատմություն կպատմես,անկեղծ չէի սպասում:Ցավում եմ Մերի ջան,բայց դու շատ մի տխրի,մի հուսալքվիր,դեռ կյանքդ առջևումդ է, ամեն ինչ լավ կլինի:

-Էլի՞ սկսեցիր ինձ մխիթարել,ախր ասացի, որ ես դրանից ինձ վատ եմ զգում ու այդ ամենը ինձ ավելի է նյարդայնացնում:

-Կներես ջա́ն,-Գարիկը իրեն վատ զգաց:Նա փորձեց ինչ-որ ձևով օգնել,դուրս բերել Մերիին այդ վիճակից`արդյունքում ստացվեց հակառակը:Կրկին լռություն տիրեց:

-Ուզում եմ տուն գնալ,ինձ լավ չեմ զգում,-ասաց Մերին:

-Ես քեզ կտանեմ:

-Չէ Գարիկ ջան պետք չի:

-Բայց ինչու՞,ես սրտանց եմ առաջարկում:

-Հավատում եմ,պարզապես չեմ ուզում ավելորդ խոսակցությունների առիթ դառնալ:

-Լավ, գոնե մինչև կանգառ ճանապարհե՞մ:

-Լավ,-համաձայնեց Մերին:Գարիկը ուղեկցեց մինչև կանգառ:

-Տուն չթողեցիր ուղեկցել ,գոնե հեռախոսիդ համարը կտա՞ս:

-Պետք չի,ջա́ն:

-Բայց ինչու՞:

-Ինչի՞դ է պետք:

-Ուզում եմ քեզ էլի տեսնել:

-Ինչի՞ համար:

-Որովհետև հաճելի է քեզ հետ,չեմ ուզում իրար այսքան շուտ հրաժեշտ տանք:

-Չէ Գարիկ ջան,ինձ նույնպես հաճելի էր,դու լավ մարդ ես,բայց կարծում եմ իմաստ չունի կրկին հանդիպելը:

-Խնդրում եմ;

-Ուրեմն արի այսպես անենք,տեսնելով Գարիկի իրեն տեսնելու մեծ ցանկությունը,ասաց Մերին,-երկու օրից կհանդիպենք նույն տեղում,բայց պիտի խոսք տաս ,որ դա մեր վերջին հանդիպումը կլինի ու էլ շարունակական չեն դառնա խնդրանքներդ,լա՞վ:

-Արի ինչ-որ բաներ խոսք չտամ,բայց եթե այդպես ես ուզում,կաշխատեմ,որ էլ նման բաներ չլինեն:

-Ուրեմն առայժմ:

-Առայժմ հրեշտակ:

Մերին ժպտաց,նստեց մեքենան ու հեռացավ`թողնելով Գարիկին կանգառում մենակ կանգնած:

Անցան երկու երկար օրեր:Այդ ընթացքում Գարիկը անընդհատ մտածում էր Մերիի մասին:Նա անհամբեր սպասում էր իրենց հանդիպմանը:Վերջապես եկավ հանդիպման օրը:Գարիկը ավելի վաղ էր եկել և նստարանին նստած սպասում էր Մերիին:Շուտով եկավ նաև Մերին:Նա կարծես այսօր ավելի տխուր էր,գեղեցիկ աչքերն էլ ավելի կարմրած:

-Բարև,-մոտենալով Գարիկին միանգամից բարևեց Մերին:

Բարև հրեշտակ,-պատասխանեց Գարիկը ու ձեռքի կալան ուղղեց նրան,-չգիտեի ինչ ծաղիկներ ես սիրում,բայց մտքովս սա անցավ`մտածեցի քեզ պես նուրբ ու զգայուն է:

-Շնորհակալություն,-ժպտաց Մերին ու վերցրեց ծաղիկը:

-Ինչպե՞ս ես,-հարցրեց Գարիկը:

-Ոչինչ,դու՞:

-Երևի լավ:

-Ինչու՞ երևի:

-Դե լավ եմ,պարզապես կարոտել էի քեզ:

-Իսկապե՞ս:

Գարիկը գլխով դրական նշան արեց:

-Բայց ինձ նորմալ չես էլ ճանաչում,ընդամենը մեկ անգամ էինք հանդիպել:

-Դա կապ չունի,ինչքան էլ տարօրինակ թվա իսկապես հասցրել էի կարոտել ու անհամբեր սպասում էի այսօրվան:Գիտե՞ս, բայց մի փոքր վախենում էի`մտածում էի կարող ես չգալ:

-Եթե խոսք եմ տալիս,ուրեմն նաև կատարում եմ խոստումս:

-Փաստորեն այդ հարցով էլ ենք իրար նման:

-Ինչու՞, էլ ի՞նչ հարցով ենք նման,-զարմացած հարցրեց Մերին:

-Դե երաժշտական ճաշակներով էլ գրեթե նույն հարթության վրա ենք:

-Այդ մեկը մոռացել էի,-ժպտաց նա:

-Քեզ տխուր չի սազում,-ասաց Գարիկը:

-Ինչ արած,ինձ տխրությունն է բաժին ընկել:

-Հիմա կմտածես,որ էլի փորձում եմ հույս տալ,մխիթարել,բայց խնդրում եմ այդպես մի ընդունի,պարզապես փորձիր կյանքին ուրիշ աչքերով նայել,մտածիր,որ մի ամբողջ կյանք կա առջևումդ,շատ երկար տարիներ;Դու դեռ կգտնես երջանկությունդ,իսկ այս ամենը կմնա անցյալում,ամեն ինչ լավ կլինի Մերի ջան;

-Շնորհակալություն,աստված ձայնդ լսի:

<<Վերջապես կարծես հասկացել է,որ անիմաստ է տխրելը,որ ամեն ինչ անցողիկ է,պետք է պայքարել,ապրել…>>,-ուրախացած մտածեց Գարիկը:

-Գար որոշել եմ գնալ այստեղից,-Մերին հանկարծ ուզեց կիսվել Գարիկի հետ իր որոշման մասին:

-Ու՞ր,-զարմացավ Գարիկը:

-Հեռու ̃:

-Այսի՞նքն:

-Դե երևի Ռուսաստան:

-Ո՞վ ունես այնտեղ:

-Ոչ մեկ:

-Ուրեմն ինչու՞ ես այդպիսի որոշում կայացրել:

-Ուրիշ ելք չունեմ,ջան,այնտեղ գոնե հեռու կլինեմ այս տխուր հուշերից,-նրա աչքերից սկսեցին արցունքներ գլորվել;

-Հուշերից չես փախչի,ուր ուզում ես գնա,ինչքան ուզում ես հեռու գնա,միևնույնն է այդ ամենը կհետապնդի քեզ ստվերի պես,հուշերդ միշտ կուղեկցեն քեզ ամենուր:

-Չեմ կարողանում այստեղ ապրել,կխելագարվեմ, ջան:Լուրջ եմ ասում այս անգամ իսկապես ինքնասպան կլինեմ,հավատա ́:

-Բայց ասացիր ,որ այնտեղ ոչմեկ չունես`ոչ մի հարազատ,ծանոթ,ընկեր,այդպես հո չես կարող վերցնել ու գնալ:

-Կկարողանամ,այնտեղ նոր կյանք կսկսեմ,կաշխատեմ:

-Բայց այդքան հեշտ չի,ինչքան դու ես պատկերացնում:Հիմա նեղված ես, որոշումներ ես կայացնում,բայց հետո կզգաս,որ սխալվել ես երևի:Ես անկեղծ չեմ ուզում,որ դու ինչ-որ դժվարությունների հանդիպես կամ խորտակես կյանքդ:

-Չէ,հաստատ կգնամ,արդեն որոշել եմ:

-Կարող ես այդ ամենը այստեղ անել,այստեղ իրագործել մտադրություններդ,այստեղ նոր կյանք սկսել,այստեղ աշխատանք գտնել ու կտեսնես ամեն ինչ լավ կլինի:

-Չէ ջան,իզուր մի փորձիր համոզել,միևնույնն է գնալու եմ:

-Ծնողներդ գիտե՞ն որոշմանդ մասին:

-Ոչ:

-Կարծում եմ չեն թողնի,եթե իմանան:

-Ես նրանց հետ կապ չունեմ,հասկանում ե՞ս,ինձ այստեղ ոչինչ չի պահում:

<<Իսկ ե՞ս>>,- մտածեց Գարիկը ու հիշեց,որ ինքը ընտանիք ունի,և որ ինքը չի կարող ինչ-որ դեր խաղալ նրա կյանքում:նա չբարձրաձայնեց իր հարցը`չնայած շատ էր ուզում,որ իրենց շփումները շարունակվեն: Նա ուզում էր ասել,որ ինքը նրա կողքին կլինի,կօգնի նրան,բայց գիտակցում էր,որ դա խելահեղություն կլինի`ընդամենը ծիծաղելի սուտ:<<Ի՞նչ անեմ,ինչպե՞ս ետ պահեմ նրան այդ քայլից,չեմ ուզում կորցնել իմ կյանքում հայտնված այս տարօրինակ աղջկան,որին նորմալ չեմ ել ճանաչում>>,- մտածում էր Գարիկը:Նա այդ կարճ ժամանակահատվածում կապնվեց Մերիի հետ ու այնպես էր անհանգստանում նրա համար,ասես իր վաղեմի բարեկամը կամ ծանոթը լիներ:

-Ի՞նչ ես մտածում,-հարցրեց Մերին`տեսնելով Գարիկի տխուր,մտածկոտ,խորհրդավոր հայացքը:

-Մտածում եմ,թե ինչու՞ է կյանքը այսքան դաժան.դեռ նոր ենք հանդիպել ու արդեն մտածում ենք հրաժեշտի մասին,ինչու՞ պիտի քեզ պես հրեշտակը նման ճակատագրի արժանանա,ինչու՞ հավասար չի կյանքը բոլորի համար:

-Մի մտածի, ջան ,ու մի տխրի:

-Իսկ ինչի՞ համար ուրախանամ;

Մերին կախեց գլուխը:

-Բա ո՞րտեղ ես մնում,-հարցրեց Գարիկը:

-Ընկերուհուս տանը:

-Ընկերուհիդ մենա՞կ է ապրում,թե ընտանիքի հետ:

-Մենակ:Ուսանողուհի է:

Նրանք սկսեցին լուռ քայլել:

-Գնանք մի տեղ,-առաջարկեց Գարիկը:

-Ինչպես կուզես,-պատասխանեց Մերին:

-Ուրեմն գնացինք:

Նրանք քայլեցին դեպի մեքենան:Մեքենային չհասած Մերին ուշագնաց եղավ ու ընկավ գետնին:

-Մերի ̃,-վախեցավ Գարիկը,կռացավ գրկեց նրա գլուխը,-Մերի, ձայն հանիր,ի՞նչ եղավ,խնդրում եմ մի բան ասա:Մերին չէր արձագանքում:Գարիկը զգույշ իջեցրեց Մերիի գլուխը,բացեց մեքենայի դուռը,նորից գրկեց Մերիի փոքրիկ մարմինը որպեսզի տանի մեքենայի մեջ ու այդ ժամանակ նկատեց,որ նրա աչքերը սկսեցին շարժվել փակ կոպերի տակ: 

Մերին բացեց աչքերը նայելով Գարիկի աչքերին,թարթեց միքանի անգամ ու կրկին փակեց:

-Լսու՞մ ես ինձ Մերի,-ուրախացավ Գարիկը:

-Որտե՞ղ ենք,-կմկմալով հարցրեց Մերին:

-Մերի, ինչպե՞ս ես,ի՞նչ եղավ քեզ,-խուճապահար հարցրեց Գարիկը`միաժամանակ նըստեցնելով Մերիին մաքենայի ետևի նստատեղին:Մերին կրկին բացեց աչքերը:

-Ինձ տուն կտանե՞ս,մրսում եմ:

-Իհարկե,-պատասխանեց Գարիկը,-մեկ րոպե,-նա զգուշորեն Մերիին մի փոքր հրեց, որպեսզի կարողանա դուռը փակել,փակեց այն,նստեց ղեկի մոտ ու միացրեց մեքենայի շարժիչը:Նա հրցրեց հասցեն և վարեց մեքենան նշված ուղղությամբ:Գարիկը ցանկանում էր ուղեկցել Մերիին մինչև բնակարան,սակայն նա չհամաձայնեց:

-Շնորհակալություն,Գարիկ ջան,բայց արդեն լավ եմ  ու ինքս կբարձրանամ:

-Վստահ ե՞ս:

-Այո:

-Ե՞րբ կտեսնեմ էլ քեզ,-վերջին պահին հասցրեց հարցնել Գարիկը:

-Չգիտեմ:

-Կարո՞ղ եմ վաղը այցելել քեզ:

-Չէ,Գար ,պետք չի:

-Գոնե հեռախոսիդ համարը տուր,խնդրու̃մ եմ:

-Լավ,համաձայնեց Մերին ու տվեց հեռախոսահամարը,-գնացի,հաջողությու̃ն:

-Առա̃յժմ,-պատասխանեց Գարիկը:Նա խուսափում էր հրաժեշտի խոսքերից և ամեն անգամ հրաժեշտ էր տալով նոր հանդիպման ակնկալիքով օգտագործում էր<< առայժմ>> արտահայտությունը:

Գարիկի ու Մերիի հանդիպումները շարունակվեցին ևս մի քանի օր:Գարիկի կյանքում ամեն ինչ իրար էր խառնվել,նա չգիտեր ինչ անել`մի կողմում ընտանիքն էր,որին շատ էր սիրում,մյուս կողմում`Մերին,որին չգիտեր էլ անգամ խղճում է,թե այլ բան է զգում նրա հանդեպ:Գարիկը չէր ուզում կնոջը խաբել ու նրանից թաքուն հանդիպել ուրիշ կնոջ հետ,բայց  և չէր էլ ուզում Մերիին կորցնել:

<<Ի՞նչ է կատարվում հետս,ինչու՞ այս ամենը հենց ինձ հետ պիտի կատարվեր>>,-այս միտքը հանգիստ չէր տալիս Գարիկին:Նրա ուղեղում միշտ Մերին էր`նրա թախծոտ հայացքը,աչքերը,ականջներում `Մերիի քաղցր ձայնն էր,-<<իսկ եթե հրաժեշտ տամ նրան,բայց ինչպե՞ս,իսկ ի՞նչ կլինի նրա հետ,գոնե փորձեմ համոզել,որ չգնա այստեղից,ախր կկործանվի նրա առանց այդ էլ կործանված կյանքը>>:

Մերին քնած էր,երբ Գարիկը զանգեց նրան:

-Ալո:

-Ալո,-կիսարթուն պատասխանեց Մերին;

-Քնած էի՞ր:

-Հա:

-Մինչև հիմա՞:

-Ըհը:

-Դե լավ,կներես,Մերի ջան,որ արթնացրեցի`չմտածեցի, որ այսքան երկար կքնես,այդ պատճառով զանգեցի:

-Չէ,ոչինչ,ինչպե՞ս ես:

-Ես լավ եմ,իսկ դու՞,հրեշտակս:

-Ոչինչ,ինձ մի քիչ թույլ եմ զգում:

-Կարող ե՞նք այսօր հանդիպել:

Մերին մի փոքր մտածեց ու պատասխանեց.

-Չեմ կարող դուրս գալ,ինձ այնքան էլ լավ չեմ զգում:

-Ուրեմն թույլ տուր գամ քեզ տեսակցության:

-Դրա կարիքը չկա,Գա́ր:

-Իսկ ես պնդում եմ:

Մերին կրկին մի փոքր լռեց,կարծես մտածում էր ինչ պատասխանել:

-Լավ,ինչպես կուզես:

-Շնորհակալություն, հրեշտա̃կս:Հենց հիմա գալիս եմ:

-Հիմա՞:

-Հա,չգա՞մ հիմա:

-Արի:

Գարիկը հեռախոսն անջատելուց հետո,առանց որևէ վայրկյան կորցնելու,շտապեց Մերիի մոտ:Հասնելով Մերիենց շենքի մոտ`Գարիկը նորից զանգեց Մերիին.

-Մերի:

-Լսում եմ:

-Ես արդեն ձեր շենքի բակում եմ,ինչպե՞ս գտնեմ ձեր բնակարանը:

-Բարձրացի երկրորդ հարկ,աջ կողմի դուռն է:Ներս մտիր դուռը բաց է:

-Լավ,-պատասխանեց Գարիկը,անջատեց հեռախոսն ու բարձրացավ նրա մոտ:Հասնելով բնակարանի դռանը,այն զգույշ բացեց,ներս մտավ,ծածկեց իր ետևից,առաջ գնաց մի երկու քայլ ու շշուկով կանչեց.

-Մերի ̃:

-Այստեղ եմ արի ́,-սենյակներից մեկից լսվեց նրա քնքուշ ձայնը:Գարիկը մտավ Մերիի սենյակ,որտեղ նա պառկած էր:Մերին մի փոքր գունատ թվաց Գարիկին:

-Կարելի՞ է,-ժպտալով հարցրեց Գարիկը:

-Առաջ արի,-պատասխանեց Մերին` ցույց տալով իր կողքը և առաջարկելով նստել:Գարիկը նստեց նրա կողքին:

-Դե հիմա ասա տեսնեմ,թե ինչ է եղել,ինչու՞ քեզ լավ չես զգում:

-Չգիտեմ մի քիչ ինձ թույլ եմ զգում:

-Նեղված ե՞ս էլի:

-Գա ́ր,ինչու՞ են բոլորն ինձ այլ աչքերով նայում,-հանկարծ հարցրեց Մերին:

-Այսի՞նքն,չհասկացա ի՞նչ նկատի ունես,-զարմացավ Գարիկը նրա անսպասելի հարցից:

-Չգիտեմ,լավ անցած լինի:

-Չէ ́,բացատրիր հասկանամ:

-Մոռացիր,լա՞վ:

-Փորձիր բացատրել:

 Մերին լռեց:Գարիկը նրան էր նայում,ակնկալելով իր հարցի պատասխանը.

-Նկատի ունես որ խղճում ե՞ն,այո՞:

-Չէ,դա չէ,-պատասխանեց Մերին:

-Ուրեմն ի՞նչ,-Գարիկն արդեն հասկացավ,թե Մերին ինչի մասին էր խոսում,-մտածում են,որ միայնակ ես` ամուսնուցդ բաժանված,փորձում են օգտվե՞լ առիթից:

 Մերին գլխով դրական նշան արեց:

-Ուրեմն էլ մի շփվիր նման մարդկանց հետ,-խանդից զայրացավ գարիկը:

-Դե չեմ շփվում:

-Իսկ ովքե՞ր են եղել,որ այդպես են մտածել:

-Բոլորը` ում հետ շփվել եմ,ում ճանաչում եմ:

-Իմ մասին էլ ե՞ս նույնը մտածում,-մի փոքր լռելուց հետո հարցրեց Գարիկը:

-Չէ,-ժպտաց Մերին,-դու ուրիշ ես:

-Ինչո՞վ եմ ուրիշ:

-Դե դու լավ մարդ ես,քո մասին լավն եմ մտածում:

-Դե դա լավ է:

-Սուրճ կխմե՞ս,-հարցրեց Մերին:

-Կարելի է,-պատասխանեց Գարիկը:

-Գիտե՞ս,բայց պիտի դու դնես,-նայելով Գարիկին մեղավոր ժպտաց Մերին:

-Ե՞ս,-զարմացավ Գարիկը:

-Դե ես ինձ թույլ եմ զգում,կարող է անցած անգամվա պես ուշագնաց լինեմ,-կատակեց Մերին:

-Լավ,հիմա կդնեմ,-համաձայնեց Գարիկը,-բայց ես չգիտեմ ձեր սուրճի տեղը:

Մերին բացատրեց Գարիկին սուրճի պարագաների տեղը,ևԳարիկը գնաց սուրճ եփելու:Կարճ ժամանակ անց նա վերադարձավ` սկուտեղի վրա երկու գավաթ սուրճը ձեռքին:Նրանք սուրճը ըմպեցին,զրուցելով տարբեր թեմաներից` ֆիլմերից,երաժշտությունից,գրքերից ժամանակակից բարքերից և այլն:Մի պահ լռություն տիրեց:

-Ի՞նչ կուզեիր հիմա,-հանկարծ լռությունը խախտեց Գարիկը`նայելով Մերիի աչքերին:

-Կուզեի,որ հիմա ինչ-որ մեկը մերսեր ինձ,-հոգոց հանելով ու այնպիսի տոնով պատասխանեց Մերին,որ կարծես այդ պահին իրոք նա դրա կարիքն ուներ:

-Կուզե՞ս ես մերսեմ,-հարցրեց Գարիկը:

-Կարող ե՞ս:

-Դե եթե ուզում ես,քեզ համար ամեն ինչ կանեմ:

 Մերին լուռ նայեց Գարիկին:

 -Ե՞վ,մերսե՞մ հիմա:

 -Լավ,-համաձայնեց Մերին:

 -Որտե՞ղդ մերսեմ:

 -Մեջքս:

 -Խնդիր չկա հրեշտակս,դե շրջվի ́ր:

 Մերին շրջվեց մեջքով դեպի Գարիկը:Նրա հագին սպիտակ նուրբ ատլասե գիշերազգեստ էր:Գարիկը նրա մեջքից մի կողմ տարավ վերմակը` բացելով մինչև գոտկատեղը,ապա զգուշորեն ձեռքերը հպեց նրա նուրբ ու ճերմակ ուսերին:Մերին մի պահ սարսռաց,քանի որ Գարիկի ձեռքերը սառն էին:

 -Կներես,-զգալով Մերիի սարսուռը ասաց նա:

 -Ոչինչ,հաճելի է,-ասաց Մերին:

 -Բայց կարծես թե ջերմություն ունես:

 -Գիտեմ,վերջերս այդ ջերմությունը միշտ կա,սովոր եմ արդեն:

 -Բժշկի դիմել ե՞ս:

 -Ոչինչ մի հարցրու:

 -Բայց…

 -Սսսսսս,-Մերին ընդհատեց նրան,-ինչ քնքուշ ես դու,հաճելի են ձեռքերդ,երանի կնոջդ:

 Գարիկը լուռ էր,ոչ մի արձագանք չէր տալիս Մերիի ասածներին և լուռ շարունակում էր մերսել:

 <<Իսկ եթե իմանա՞,որ կին ունեմ,տեսնես ինչպե՞ս կարձագանքի դրան:Չե ́,ավելի լավ է չիմանա այդ մասին,եթե ասեմ կարող եմ վերջ դնել մեր շփմանը,իսկ ես դա չեմ ուզում>>,-մտածում էր Գարիկը:Մի փոքր անց գարիկը նկատեց,որ Մերին քնով է անցել,նա զգույշ ծածկեց Մերիին վերմակով,ապա տեղավորվեց նրա կողքին` հենվելով արմունկին սկսեց հիանալ Մերիի գեղեցկությամբ:

 <<Միթե՞ կարելի է այսպիսի չքնաղ,զգայուն էակին նեղացնել,ինչպե՞ս է կարողացել այդ տականքը նման հրեշտակին փոխել ինչ-որ մեկի հետ>>,-մտածում էր Գարիկը:Այդ պահին Մերին արթնացավ:

 -Վաղուց էի՞ քնել,-տեսնելով Գարիկին հարցրեց Մերին:

 -Մի քանի րոպե ընդամենը:

 -Կներես:

 -Մյուս անգամ նման արտահայտություն չանե ́ս,-ասաց Գարիկը,ապա հարցրեց,-հասցրեցի՞ր գոնե երազ տեսնել:

 -Այո,-պատասխանեց Մերին:

 -Իսկ ու՞մ էիր տեսնում երազումդ,-հարցրեց Գարիկը` ակնկալելով,որ Մերին իր անունը կտա:Նա հարցը կատակով էր տվել և նույն կերպ կատակով էլ պատասխանի էր սպասում:

 -Ես միայն երեխայիս եմ տեսնում երազներումս,-լուրջ ու տխուր տոնով հնչեց Մերիի պատասխանը,որը շատ ազդեց Գարիկի վրա:Նա իրեն շատ վատ զգաց:

 -Կներես ես չէի ուզում,-իրեն մեղավոր զգալով ասաց Գարիկը:

 -Ոչինչ,անցած լինի:

 Մի պահ լռություն տիրեց,Գարիկը չգիտեր ինչից խոսեր,որպեսզի հարթեր այդ իրավիճակից:

 -Կարող ե՞մ ամուսնուցդ ու այդ կնոջից հարցնել,-հարցրեց Գարիկը:

 -Ինչպես կուզես,-պատասխանեց Մերին:

 -Սիրու՞մ էիր նրան:

 -Սիրում էի,իսկ հիմա ատում եմ:

 -Որտեղի՞ց էր ամուսինդ ճանաչում այդ կնոջը:

 -Նույն հիվանդանոցում են աշխատում:Ես այդ ժամանակ հղի էի:Նա գրեթե ամեն օր խմած տուն էր գալիս ու առանց պատճառի ծեծում էր ինձ:

 Մերին մտքերով ընկավ,կարծես գնալով անցյալ:Նա հիշում էր այդ դաժան օրերը,հիշում էր թե ինչպես էր ամուսինը իրեն ծեծում,թե ինչպես էր ինքը խնդրում աղեկտուր,որ չվնասի երեխային:Բայց չնայած նրա խնդրանքներին ամուսինը վայրենաբար ծեծում էր նրան:

 -Քանի՞ տարեկան է ամուսինդ,այսինքն նախկին ամուսինդ,-մի փոքր անց շարունակեց հարցեր տալ Գարիկը:

 -Քսանութ:

 -Իսկ այդ կի՞նը:

 -Երեսունչորս:

 -Ես պարզապես զարմանում եմ ամուսնուդ վրա:

 -Դե երևի ավելի լավն է,-տխուր ասաց Մերին

 -Ես չեմ ճանաչում այդ կնոջը,բայց վստահ եմ,որ այդպես չէ,դու ամենալավն ես հրեշտակս,պարզապես ամուսինդ կույր է եղել:

>>>>>> ՀԱՋՈՐԴ ՄԱՍԸ >>>>>>