Ինչպես կույրը իր ձեռնափայտն է միշտ հիշում,

Դու էլ հիշի’ր,

Որ երբ իզուր հարց չեն տալիս`

Սուտ պատասխան չե~ն ստանում:

Եվ դու բնավ իմ այս խոսքից մի’ վշտանա,

Այլ մտածիր,

Թե ջրհորի մութ խորության չափման համար

Իր սեփական մանկանն ո՞վ է ջրհոր նետում:

Դու մի’ հարցրու, իսկ ես ասեմ

Քո ուզածից շա~տ ավելին:

Եվ ասում եմ ե՛ս` միօրյա՛ հավատացյալ,

Իսկ դու լսի՛ր, իմ նորօրյա’ աստվածուհի:

Պաշտամունքի մի ծե~ս պիտի արվի այսօր,

Խոստովանքը էլ ո՞ւմ է պետք:

Դու` անծանոթ մի նոր աշխարհ,

Ես` մի հմուտ աշխարհագետ,

Որ վա՛տ գիտեմ, շա~տ վատ գիտեմ

Բազմախոստում տեղանքը քո:

Ու խոսում է մեջս կրկին

Մոլի ոգին հետազոտման.

Ուզում եմ քեզ անգիր անել,

Մտքով գծել քարտեզը քո,_

Հարց ու փորձը էլ ո՞ւմ է պետք:

Եվ առավել լավ չէ՞ արդյոք,

Որ մարդու ո՜տքը սայթաքի,

Քան թե լեզո՛ւն:

Ուրեմն արի ոչ թե խոսենք,

Այլ մտովին քայլենք առաջ

Այս անծանոթ ճանապարհով,

Մինչեւ հասնենք հանգրվանի`

Հեքիաթական ինչ-որ մի տեղ,

Ուր չկա՜ տեր ու տիրական` մեզնից բացի,

Ու մենք պիտի լինենք թլվատ` ջրի՛ նման,

Եվ լինենք կույր` կրակի՛ պես,

Ուր` հակառակ մեր իմացած հին օրենքի`

Մարմինները ջերմությունից չե՛ն լայնանում,

Այլ կծկըվո՜ւմ,

Եվ լուծվում են բոլոր հարցերն` աղի՛ նման,

Դառնալով համ մեր բերանում,

Մեր լարաթափ ջղերի մեջ,

Շփոթահար մեր դեմքերին…

Այնժամ գուցե բնազդաբար ե՛ս քեզ հարցնեմ.

"Սիրո՞ւմ ես ինձ”:

Ե՛ս քեզ հարցնեմ`

Պտասխանիդ չսպասելով,

Այլ օգնելով, որ ստանաս

Նախկին տեսքըդ աստվածուհու,

Նախկին տեսքըդ ա՛յն աշխարհի,

Որ դեռ չուներ գծված քարտեզ:

Եվ իմ հարցին ի պատասխան

Այնժամ գուցե ինքդ ինձ ասես.

"Ասում են, թե դուք օգնում եք լոկ հանվելիս:

Իսկ դու օգնում ես հագնըվել:

Դու ուրի՛շ ես:

Սիրո՜ւմ եմ քեզ”…

Պարույր Սևակ