Կուզեի հիմա քո ճանապարհին 

Ամե՜ն-ամե՜ն ինչ զուգել, զարդարել, 

Դու կասկածեիր կյանքում շատերին, 

Բայց չիմանայիր, որ ես եմ արել: 

Եվ ամեն գիշեր պատուհանիդ տակ 

Կուզեի գարնան ծաղիկներ դնել, 

Դու լուսաբացին առնեիր դրանք, 

Բայց չիմանայիր, որ ես եմ դրել: 

Ու երբ մահը քեզ այցի գար թաքուն, 

Կուզեի նրան իմ կյանքով շեղել... 

Դու երկար-երկար ապրեիր կյանքում 

Եվ չիմանայիր՝ ո՜վ եմ ես եղել:

Մենք` կանայք ունենք երկու զենք. թարթչաներկ և արցունքներ, բայց մենք կարող ենք երկուսն էլ միաժամանակ օգտագործել: 

Առաջ կյանքը լավն էր, նման շախմատի` թագավորը թագավորի դեմ կկռվեր, թագուհին թագուհու, զինվորը զինվորի: Հիմա շատ է վատացել, նմանվել շաշկու` առաջ ես գնում, ուտում են, հետ ես գնում, ուտում են, դու էլ չես ուտում` ֆուկ են անում: 

Հրաչյա Ներսիսյան